Si ma il di base è lasciato nell'amore e non lo arresta.....

(Αφιερωμένο στον Α.)

Να είμαι ήχος στην παλιά σου την κιθάρα

μέσα στη τσέπη τα κλειδιά και τα τσιγάρα

να 'μαι σε εκείνα που σ' αρέσουν και αγγίζεις

μέσα σ' όλα που προσέχεις και φροντίζεις

Μέσα σ' όλα να με ζητάς

και όπου με βρίσκεις να με κρατάς

βάλε με ρούχο μέσα στο κρύο

κι όταν τρομάζεις

να σου λέω είμαστε δύο

(Γ.Δεσύπρης)

Κι αν ίσως κάνω το κακό,δεν είμαι εγώ

που το κάνω

Είναι μέσα μου που ζει η αμαρτία

Αυτές οι βίαιες απολαύσεις έχουν και βίαιο τέλος

Και την ώρα του θριάμβου τους πεθαίνουν,σαν τη φωτιά και το μπαρούτι

Που ξοδεύονται καθώς φιλιούνται...

(Ρωμαίος και Ιουλιέτα,Πράξη ΙΙ,Σκηνή ΙV)

Tο δίχτυ

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή

μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι

έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί

γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί

γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς

κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει

μονάχος βρες την άκρη της κλωστής

κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

μονάχος βρες την άκρη της κλωστής

κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά

που είναι γραμμένα σ' επτασφράγιστο κιτάπι

άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά

κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς

κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει

μονάχος βρες την άκρη της κλωστής

κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

μονάχος βρες την άκρη της κλωστής

κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

(Στίχοι:Ν.Γκάτσος,Μουσική:Σ.Ξαρχάκος)

T΄όνομά σου προφέρω

μες στις σκοτεινές νύχτες,

σαν έρχονται τ΄αστέρια

να πιούνε το φεγγάρι.

Νιώθω,μ'εχει κοιλώσει

η μουσική και το πάθος.

Ρολόι τρελό,που ψάλλει

ώρες νεκρές,αρχαίες.

Τ΄όνομά σου προφέρω

τη σκοτεινή τούτη νύχτα

και μου ηχεί το όνομά σου

μακρινό όσο ποτέ.

Μακρινότερο απ΄όλα

τ΄άστρα και θρηνώδες

και από βροχή γαλήνια

Θα σε θέλω,όπως τότε,

καμιά φορα?Ποιό λάθος

έχει η καρδιά μου κάνει?

Αν διαλύεται η καταχνιά,

άραγε,ποιό άλλο πάθος

με περιμένει?Θα΄ναι

ήρεμο και αγνό τάχα?

Αχ,αν τα δάχτυλά μου

μπορούσαν να μαδήσουν

ετούτο το φεγγάρι...

(F.G.Lorca)

Ο θάνατος δεν είναι παρά ένας διάπλους του

κόσμου,όπως διασχίζουν οι φίλοι τις θάλασσες.

Εξακολουθούν να ζουν ο ένας μέσα στον άλλον.Γιατί

είναι επιτακτική ανάγκη η παρουσία τους,

το ν'αγαπούν και να βιώνουν αυτό που υπάρχει

παντού.Στο θεικό αυτό καθρέφτη βλέπονται

πρόσωπο με πρόσωπο.Και η σχέση τους είναι

ελεύθερη όσο και αγνή.Αυτή είναι η αξία των

φίλων,γιατί ακόμα κι αν ειπωθεί πως πέθαναν,

η φιλία και η συντροφιά τους είναι,με την καλύτερη

έννοια,πάντα παρούσα,γιατί είναι αθάνατη.

(William Pen)