T΄όνομά σου προφέρω

μες στις σκοτεινές νύχτες,

σαν έρχονται τ΄αστέρια

να πιούνε το φεγγάρι.

Νιώθω,μ'εχει κοιλώσει

η μουσική και το πάθος.

Ρολόι τρελό,που ψάλλει

ώρες νεκρές,αρχαίες.

Τ΄όνομά σου προφέρω

τη σκοτεινή τούτη νύχτα

και μου ηχεί το όνομά σου

μακρινό όσο ποτέ.

Μακρινότερο απ΄όλα

τ΄άστρα και θρηνώδες

και από βροχή γαλήνια

Θα σε θέλω,όπως τότε,

καμιά φορα?Ποιό λάθος

έχει η καρδιά μου κάνει?

Αν διαλύεται η καταχνιά,

άραγε,ποιό άλλο πάθος

με περιμένει?Θα΄ναι

ήρεμο και αγνό τάχα?

Αχ,αν τα δάχτυλά μου

μπορούσαν να μαδήσουν

ετούτο το φεγγάρι...

(F.G.Lorca)