Σ' αγαπώ! Σ' αγαπώ~ δεν μπορώ

τίποτ' άλλο να πω

πιο βαθύ, πιο απλό,πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ

με λαχτάρα σκορπώ

τον πολύφυλλο ανθό

της ζωής μου.

Ω μελίσσι μου, πιες

απ' αυτόν τις γλυκές,

τις αγνές

ευωδιέςτης ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!

στα προσφέρω δετά

για να γύρεις γλυκά

το κεφάλι,

κ' η καρδιά μου σκιρτά

κι όλη ζήλια ζητά

να σου γίνει ως αυτά

προσκεφάλι!

Και για στρώμα, Καλέ,

πάρε όλην εμέ,

σβήσ' τη φλόγα σ' εμέ

της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ

τη ζωή θ' αγρικώ

να κυλάει στο ρυθμό

της καρδιάς σου...

Σ' αγαπώ~ τι μπορώ,

Ακριβέ, να σου πω,

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο;

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Άκουσε,ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση

Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος

Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας

Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,

Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια

Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,

Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές '

Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,

Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας

Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

(Ο.Ελύτης)

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Τον αγαπούσα εγώ,και κάπου κάπου μ'αγάπαγε κι εκείνος.

Μ'αγάπαγε κι εκείνος,και κάπου κάπου τον αγάπαγα κι εγώ.

Πώς να μην τ'αγαπήσεις τα μεγάλα,τα ήμερα μάτια του.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Θα σκέφτομαι πως δεν τον έχω εγώ.

Θα νιώθω ότι τον έχω χάσει.

Θα ακούω την απέραντη νύχτα,

την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνον.

Αυτά λοιπόν.Πέρα μακριά οι άνθωποι τραγουδάνε.

Μακριά,πέρα.

Πώς να χαρεί η ψυχή μου,αφού εκείνος χάθηκε...

Τον αναζητάει η ματιά μου,τον γυρεύει παντού.

Τον αναζητάει η καρδιά μου,μα εκείνος δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τα απαράλλαχτα δέντρα.

Μα από τότε όμως εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν τον αγαπάω,σίγουρα...

Πόσο όμως,Θέε μου,τον αγάπαγα τότε.

Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου

που θα του άγγιζε την ψυχή.

Με άλλη.Με κάποια άλλη θα είναι.

Όπως και πριν τον πάρει το φιλί μου.

Η φωνή του,τα ατελείωτα μάτια του...

Τώρα πια δεν τον αγαπάω,σίγουρα...

Μπορεί όμως και να τον αγαπάω.

Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά......

(Π.Νερούντα)

(...)Συνειδητοποιώ πόσο παράφορα απελπισμένα,πόσο απελπιστικά καταδικασμένα τον αγαπώ..Σπαράζει η ψυχή μου...Τόσος δρόμος,τόσες νύχτες,τόσος φόβος,στα πέρατα της γης,μόνο για μία νύχτα.Μια νύχτα,μια ζωή.Κολλημένη στο πρόσωπό του τού ψιθυρίζω πως τώρα πια "δεν υπάρχει παρά στα βάθη του αίματός μου μόνο η λαχτάρα να'μαι λουλούδι,κάπου εδώ..Το πιο ωραίο να με μυρίσει και να μ'αγγίξει,ένα λεπτό,το τελευταίο..Και να με κόψει για να πεθάνω πάνω στο στήθος του.."Δεν κοιμηθήκαμε ποτέ...Το γλυκοχάραμα τον βρίσκει ριγμένο απρόσεχτα πάνω μου και την αγκαλιά μου γεμάτη από αυτόν......

(Ν.Ρουφογάλη)

Κι αν σε φωναξουν παλι,ολες μου οι χαμενες μερες,

ολες οι κυριακατικες αυγες,εσυ μην ακουσεις τιποτα,

μη γυρισεις,φυγε ακομα περα,

Οι δρομοι αλλαξαν ονομα,δεν ειναι πια δικοι μας...

Εφυγαν κι αυτοι,σ'αλλους μακρινους οριζοντες...

(Β.Λεονταριτου)

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει

και για το βάδισμά σου το γλυκό

που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό

είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει

κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν

δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις

που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω

και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ

όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω

και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ

θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή

μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις

δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν

Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί

απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό

να σε δικάζω και να σε παρηγορώ

Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ

να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί

κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει

με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ

χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...

(Χ.Θηβαιος)