Αν μπορούσα...

Αν μπορούσα να σου δώσω κάτι από τον κόσμο, το φεγγάρι θα σου έδινα,

να φωτίζει το δρόμο σου, να γαληνεύει τους εφιάλτες σου,τ’αστέρια να σου κάνουν συντροφιά,λουλούδια μικρά στον απέραντο μαύρο κήπο,τον ήλιο να σου χαμογελά,

όταν η πίκρα σε πολιορκεί να σου δίνει ελπίδα, να φωτίζει τη σκιά της ζωής σου,

τα σύννεφα να σε χαϊδεύουν και να σου απαγγέλουν στίχους γλυκούς να σε ταξιδεύουν σε τόπους μακρινούς, μέσα σε όνειρα παραμυθένια.

Aν μπορούσα να σου δώσω κάτι από τον κόσμο θα σου έδινα την ελπίδα να κυριαρχήσεις στη ζωή σου και να σε κάνει να σταθείς εμπρός της,να την κοιτάξεις κατάματα χωρίς να φοβάσαι μήτε να λυπάσαι,παρά μόνο να ζητήσεις και να πάρεις από αυτή αυτό που πραγματικά σου αξίζει,την ευτυχία που σου έχει τόσο στερήσει...

(Μάριος Καραγιάννης)

Φοβάμαι τη νύχτα...

Φοβάμαι τη νύχτα, όταν η μοναξιά τριγυρνάει ελεύθερη μαζί μου στα σοκάκια της πόλης… Φοβάμαι τη νύχτα, αν και ζευγαράκια την κοιτάζουν ατρόμητα, διαλύοντας τη μοναξιά σε χίλια κομμάτια, που πάνω μου πέφτουν και μου χαράζουν το πρόσωπο… Φοβάμαι τη νύχτα, κραύγασα, την μοναξιά, την ψευτιά, την παρακμή. Μοναδικός ακροατής η γη… Και η απάντηση της βουβή, ίδια σεισμός… "Φοβόμουν κι εγώ μα όχι πια. Κατάλαβα πως η αγάπη μου δε θα μπορέσει ποτέ να με φωτίσει ολόκληρη. Κι αν το υπόλοιπο μέρος μου είναι στο σκοτάδι, γι’ αυτό φταίει η ίδια μου η σκιά και μόνο…"

Κι ο ήλιος συνέχιζε να χαράζει πάνω της τα αρχικά του…

Και εγώ φοβάμαι ακόμα…, αλλά όχι τη νύχτα.

(Απόμακρος)

Για μια τέτοια κίνηση...

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ότι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.


Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!
Για μια τέτοια κίνηση!

(Μ.Βαμβουνάκη)

Δύο φτερά μού κόλλησες στην πλάτη.. Κι όμως, παραμένω κολλημένος στη γη.. Το μόνο που θέλω είναι να πετάξω κοντά σου.. Όχι να οδηγήσω τα χιλιόμετρα. Να τα πετάξω. Να μπορέσω να σ’ αγκαλιάσω, να απομείνω να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου καθώς ακούμε τη βροχή να πέφτει και να κοιτάζουμε τα φώτα της πόλης, από ψηλά. Η πόλη δική μας κι εμείς οι μόνοι παρατηρητές της. Η βροχή δική μας κι εμείς οι μόνοι διψασμένοι για εκείνη.
Πόσο θα’ θελα να αναπνεύσω από την ανάσα σου.
Σχεδίασέ μου μια εικόνα, σου ζωγράφισα τον ουρανό που μου ζήτησες. Τον ονόμασες έρωτα. Αγγίζει τη θάλασσα. Εσύ έβαλες και ένα φάρο, φωτισμένο μέσα στη νύχτα. Να καταπιεί όσα περισσότερα αστέρια γίνεται. Κι εσύ, φεγγάρι, να είσαι το λαμπερότερο στολίδι.. πότε ολόγιομο, πότε μισό, μα πάντα φεγγάρι. Το δικό μου φεγγάρι…
Δεν έχει σημασία που σταματάει η πραγματικότητα και που ξεκινά το παραμύθι, δεν έχει καμία σημασία. Ούτε καν το τέλος δεν έχει σημασία.Σημασία έχει μόνο το παραμύθι.Δικό σου και δικό μου. Για πόσο ? Για όσο. Δεν έχει σημασία. Οι εικόνες έχουν σημασία. Οι σκέψεις, τα λόγια.Με τίποτα δε σταματά στην κατηφόρα η καρδιά.

(Hemingway)