Αν μπορούσα...

Αν μπορούσα να σου δώσω κάτι από τον κόσμο, το φεγγάρι θα σου έδινα,

να φωτίζει το δρόμο σου, να γαληνεύει τους εφιάλτες σου,τ’αστέρια να σου κάνουν συντροφιά,λουλούδια μικρά στον απέραντο μαύρο κήπο,τον ήλιο να σου χαμογελά,

όταν η πίκρα σε πολιορκεί να σου δίνει ελπίδα, να φωτίζει τη σκιά της ζωής σου,

τα σύννεφα να σε χαϊδεύουν και να σου απαγγέλουν στίχους γλυκούς να σε ταξιδεύουν σε τόπους μακρινούς, μέσα σε όνειρα παραμυθένια.

Aν μπορούσα να σου δώσω κάτι από τον κόσμο θα σου έδινα την ελπίδα να κυριαρχήσεις στη ζωή σου και να σε κάνει να σταθείς εμπρός της,να την κοιτάξεις κατάματα χωρίς να φοβάσαι μήτε να λυπάσαι,παρά μόνο να ζητήσεις και να πάρεις από αυτή αυτό που πραγματικά σου αξίζει,την ευτυχία που σου έχει τόσο στερήσει...

(Μάριος Καραγιάννης)

Φοβάμαι τη νύχτα...

Φοβάμαι τη νύχτα, όταν η μοναξιά τριγυρνάει ελεύθερη μαζί μου στα σοκάκια της πόλης… Φοβάμαι τη νύχτα, αν και ζευγαράκια την κοιτάζουν ατρόμητα, διαλύοντας τη μοναξιά σε χίλια κομμάτια, που πάνω μου πέφτουν και μου χαράζουν το πρόσωπο… Φοβάμαι τη νύχτα, κραύγασα, την μοναξιά, την ψευτιά, την παρακμή. Μοναδικός ακροατής η γη… Και η απάντηση της βουβή, ίδια σεισμός… "Φοβόμουν κι εγώ μα όχι πια. Κατάλαβα πως η αγάπη μου δε θα μπορέσει ποτέ να με φωτίσει ολόκληρη. Κι αν το υπόλοιπο μέρος μου είναι στο σκοτάδι, γι’ αυτό φταίει η ίδια μου η σκιά και μόνο…"

Κι ο ήλιος συνέχιζε να χαράζει πάνω της τα αρχικά του…

Και εγώ φοβάμαι ακόμα…, αλλά όχι τη νύχτα.

(Απόμακρος)

Για μια τέτοια κίνηση...

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ότι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.


Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!
Για μια τέτοια κίνηση!

(Μ.Βαμβουνάκη)

Δύο φτερά μού κόλλησες στην πλάτη.. Κι όμως, παραμένω κολλημένος στη γη.. Το μόνο που θέλω είναι να πετάξω κοντά σου.. Όχι να οδηγήσω τα χιλιόμετρα. Να τα πετάξω. Να μπορέσω να σ’ αγκαλιάσω, να απομείνω να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου καθώς ακούμε τη βροχή να πέφτει και να κοιτάζουμε τα φώτα της πόλης, από ψηλά. Η πόλη δική μας κι εμείς οι μόνοι παρατηρητές της. Η βροχή δική μας κι εμείς οι μόνοι διψασμένοι για εκείνη.
Πόσο θα’ θελα να αναπνεύσω από την ανάσα σου.
Σχεδίασέ μου μια εικόνα, σου ζωγράφισα τον ουρανό που μου ζήτησες. Τον ονόμασες έρωτα. Αγγίζει τη θάλασσα. Εσύ έβαλες και ένα φάρο, φωτισμένο μέσα στη νύχτα. Να καταπιεί όσα περισσότερα αστέρια γίνεται. Κι εσύ, φεγγάρι, να είσαι το λαμπερότερο στολίδι.. πότε ολόγιομο, πότε μισό, μα πάντα φεγγάρι. Το δικό μου φεγγάρι…
Δεν έχει σημασία που σταματάει η πραγματικότητα και που ξεκινά το παραμύθι, δεν έχει καμία σημασία. Ούτε καν το τέλος δεν έχει σημασία.Σημασία έχει μόνο το παραμύθι.Δικό σου και δικό μου. Για πόσο ? Για όσο. Δεν έχει σημασία. Οι εικόνες έχουν σημασία. Οι σκέψεις, τα λόγια.Με τίποτα δε σταματά στην κατηφόρα η καρδιά.

(Hemingway)

Tελειωμένα!

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,

με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε

για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·

ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

και ανέτοιμους -πού πιά καιρός-

μας συνεπαίρνει.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Σονάτα του σεληνόφωτος

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα,

μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.

Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

( Γ.Ρίτσος)

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω,

τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή.

Πίσω απ' τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο

κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω.

Νεροποντή που περιμένω μια ζωή.

Γιατί δεν έρχεσαι..

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει

όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή

στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει

κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει

μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει.

Γιατί δεν έρχεσαι..

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει

όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό

απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει

κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι

κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό.

Γιατί δεν έρχεσαι..

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει

σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς.

Ό,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει

Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει

στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής.

Γιατί δεν έρχεσαι..

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....

Απ' της ψυχής μου το ιερό

ως της ζωής μου το μπουρδέλο

χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω.

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ,

ποτέ όταν σε θέλω..

Κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω.

Γιατί δεν έρχεσαι..

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....

(Aλκινοος Ιωαννιδης)

Σ' αγαπώ! Σ' αγαπώ~ δεν μπορώ

τίποτ' άλλο να πω

πιο βαθύ, πιο απλό,πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ

με λαχτάρα σκορπώ

τον πολύφυλλο ανθό

της ζωής μου.

Ω μελίσσι μου, πιες

απ' αυτόν τις γλυκές,

τις αγνές

ευωδιέςτης ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!

στα προσφέρω δετά

για να γύρεις γλυκά

το κεφάλι,

κ' η καρδιά μου σκιρτά

κι όλη ζήλια ζητά

να σου γίνει ως αυτά

προσκεφάλι!

Και για στρώμα, Καλέ,

πάρε όλην εμέ,

σβήσ' τη φλόγα σ' εμέ

της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ

τη ζωή θ' αγρικώ

να κυλάει στο ρυθμό

της καρδιάς σου...

Σ' αγαπώ~ τι μπορώ,

Ακριβέ, να σου πω,

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο;

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Άκουσε,ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση

Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος

Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας

Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,

Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια

Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,

Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές '

Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,

Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας

Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

(Ο.Ελύτης)

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Τον αγαπούσα εγώ,και κάπου κάπου μ'αγάπαγε κι εκείνος.

Μ'αγάπαγε κι εκείνος,και κάπου κάπου τον αγάπαγα κι εγώ.

Πώς να μην τ'αγαπήσεις τα μεγάλα,τα ήμερα μάτια του.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Θα σκέφτομαι πως δεν τον έχω εγώ.

Θα νιώθω ότι τον έχω χάσει.

Θα ακούω την απέραντη νύχτα,

την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνον.

Αυτά λοιπόν.Πέρα μακριά οι άνθωποι τραγουδάνε.

Μακριά,πέρα.

Πώς να χαρεί η ψυχή μου,αφού εκείνος χάθηκε...

Τον αναζητάει η ματιά μου,τον γυρεύει παντού.

Τον αναζητάει η καρδιά μου,μα εκείνος δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τα απαράλλαχτα δέντρα.

Μα από τότε όμως εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν τον αγαπάω,σίγουρα...

Πόσο όμως,Θέε μου,τον αγάπαγα τότε.

Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου

που θα του άγγιζε την ψυχή.

Με άλλη.Με κάποια άλλη θα είναι.

Όπως και πριν τον πάρει το φιλί μου.

Η φωνή του,τα ατελείωτα μάτια του...

Τώρα πια δεν τον αγαπάω,σίγουρα...

Μπορεί όμως και να τον αγαπάω.

Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά......

(Π.Νερούντα)

(...)Συνειδητοποιώ πόσο παράφορα απελπισμένα,πόσο απελπιστικά καταδικασμένα τον αγαπώ..Σπαράζει η ψυχή μου...Τόσος δρόμος,τόσες νύχτες,τόσος φόβος,στα πέρατα της γης,μόνο για μία νύχτα.Μια νύχτα,μια ζωή.Κολλημένη στο πρόσωπό του τού ψιθυρίζω πως τώρα πια "δεν υπάρχει παρά στα βάθη του αίματός μου μόνο η λαχτάρα να'μαι λουλούδι,κάπου εδώ..Το πιο ωραίο να με μυρίσει και να μ'αγγίξει,ένα λεπτό,το τελευταίο..Και να με κόψει για να πεθάνω πάνω στο στήθος του.."Δεν κοιμηθήκαμε ποτέ...Το γλυκοχάραμα τον βρίσκει ριγμένο απρόσεχτα πάνω μου και την αγκαλιά μου γεμάτη από αυτόν......

(Ν.Ρουφογάλη)

Κι αν σε φωναξουν παλι,ολες μου οι χαμενες μερες,

ολες οι κυριακατικες αυγες,εσυ μην ακουσεις τιποτα,

μη γυρισεις,φυγε ακομα περα,

Οι δρομοι αλλαξαν ονομα,δεν ειναι πια δικοι μας...

Εφυγαν κι αυτοι,σ'αλλους μακρινους οριζοντες...

(Β.Λεονταριτου)

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει

και για το βάδισμά σου το γλυκό

που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό

είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει

κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν

δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις

που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω

και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ

όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω

και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ

θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή

μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις

δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν

Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί

απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό

να σε δικάζω και να σε παρηγορώ

Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ

να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί

κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει

με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ

χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...

(Χ.Θηβαιος)

Γλιστρούσαν ποιήματα

Απ’ τα μάτια στο πάτωμα

Ζεστά μάτια

Που κρύβονταν.

Πάντα θα υπάρχει ένας δρόμος

Να ταξιδεύεις

Να προσπερνάς τη θλίψη

Με ήλιο, με γαλάζιο ουρανό

Να λες έφτασα εδώ

Να βαπτιστώ δρόμος

Στην καινούρια θάλασσα

Να γίνω καράβι

Κλείνοντας τις πληγές μου

Με ήλιο, αλάτι , έρωτα.

Μονογραμμα..

Πουθενά δεν πάω,
μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί,
μ’ ακούς;
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και της αγάπης,
μ’ ακούς;
μια για πάντα το κόψαμε
και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς,
μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο χώμα δεν υπάρχει αέρας που αγγίξαμε ο ίδιος,
μ’ ακούς;(…)

Ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει
-Ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει
-Ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
μ’ ακούς;

Ειμαι εδω..

Στο τζάμι κυλάει αργά η βροχή

παράπονο μένει στα χείλη σφιγμένο

κι εγώ είμ' εδώ, προσδοκώ, περιμένω,

στο τζάμι κυλάει αργά η βροχή.
Αγάπες μιας νύχτας δεν ήθελα να `χω.

Αγάπη, προσμένω·

θ' αργήσεις να `ρθεις;

Μα εγώ είμ' εδώ, προσδοκώ, περιμένω,

στο τζάμι κυλάει αργά η βροχή.
Πού τάχα θα `βρω μια καρδιά και για μένα;

Ποια μοίρα το είπε και ποιος στεναγμός;

Μα εγώ είμ' εδώ, προσδοκώ, περιμένω,

ψυχή σαν και μένα να βρω καρτερώ.

Γαλάζια ακρογιάλια, γλυκά, μαγεμένα,

το όνειρο που `χασα θα ξαναβρώ

καρδιά, μην πονάς, θα `ρθει και για σένα

ο ήλιος που τώρα προβάλλει εδώ.

Καθε τι που ανασαινει..

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει

Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη

Τα ποιηματα που εζησα στο σωμα σου σωπαινοντας

θα μου ζητησουν οταν φυγεις τη φωνη τους...

(Γ.Ριτσος)

Οσα δεν εζησα...

Έχεις μιαν ιστορία στο πρόσωπο
δεν μπορώ να βρω την άκρη της
ούτε να θυμηθώ την καταγωγή της
αλλ' αυτή η θάλασσα που στραφταλίζει μέσα στα μάτια σου

φέρνουν μια γεύση χαμένου καλοκαιριού
κάτι από μια σπάνια περιπέτεια
που δεν έζησα
ή που θα 'θελα πολύ να ζήσω.

δε θυμάμαι αν υπήρξε ποτέ ένα ήρεμο πρωινό σ' αυτόν τον κόσμο
να σκύψει κανείς στη γαληνή του επιφάνεια
και ν' αναζητήσει μες στον καθρέφτη της τον εαυτό του

έχασα την αίσθηση που μετρά...

εσένα...
εμένα...
τις ιστορίες μας...
τα πρόσωπά μας...
και πια δεν ξέρω αν η ιστορία που έχεις στο πρόσωπο
είναι η δική μου
ή μήπως το δικό μου πρόσωπο
είναι που έχει αυτή τη δική σου ιστορία.

(Τ.Χατζηαγνωστου)

Τι ειναι αγαπη..

Τι είναι αγάπη;

Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.

Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.

Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένα.

Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.Δεν ξεχωρίζουν.

Το εγώ και εσύ αφανίζονται.Αγαπώ θα πει χανομαι...

(Ν. Καζαντζάκης)

Το αλλο μισο...

Ισως πολύ αργά

ενώθηκαν τα όνειρά μας,

στα ψηλά ή στα βαθιά,

στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,

στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ισως το όνειρό σου

χωρίστηκε από το δικό μου

και στη σκοτεινή θάλασσα

με έψαχνε

όπως πρώτα

όταν δεν υπήρχες ακόμα,

όταν χωρίς να σε διακρίνω

έπλεα στο πλάι σου,

και τα μάτια σου έψαχναν

αυτό που τώρα

- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -

σου δίνω με γεμάτα χέρια,

γιατί εσύ είσαι το κύπελλο

που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου

και ξύπνησα με το στόμα σου

βγαλμένο από τον ύπνο

να μου δίνει τη γεύση

από τη γη,από τη θάλασσα, από τα φύκια,

από το βάθος της ζωής σου,

και δέχτηκα το φιλί σου

μουσκεμένο από την αυγή

σαν να έφθανε

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(Παμπλο Νερουντα)

Σιωπη

Παλιά φωτογραφία

στην άδεια παραλία

σιωπή

κοιτάζω απ'το μπαλκόνιτο δρόμο που θολώνει

η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες

βασιλεύουν οι μάγισσες

βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε

στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα

φυλαχτά και μηνύματα

τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε

ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι

τα φώτα της ανάβει

γιορτή.

Θυμάμαι που γελούσεςνα μείνω μου ζητούσες

παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες

βασιλεύουν οι μάγισσες

βουλιάζουνε στο βυθό

και σε βγάζουνε

στον αφρό

Αναζητησεις

Πίσω απ' την άρρυθμη αναπνοή μου
και τις λέξεις μου
και τους ήχους των
παραμονεύει η αγωνία των αναζητήσεών μου
που τις παγίδεψαν ο χρόνος,
οι ελπίδες
κι οι διαψεύσεις των.
Κάπου με ξεγέλασαν τα ωραία χρώματα
η μέθη των άσπρων σύννεφων
τ' αρώματα των ανοιξιάτικων λουλουδιών
και παρασύρθηκαν οι επιθυμίες μου σ' ένα αχαλίνωτο κυνηγητό ονείρων
σαν να ’ταν ένα σμάρι πουλιών
που έτρεχαν ξοπίσω απ' τον άπιαστο άνεμο.
Κι όμως ξέρω πως στην καρδιά ενός άνθους λωτού τριγυρισμένου απ' το χαμένο παρελθόν
κι απ' το άγνωστο μέλλον
υπάρχεις πάντα εσύ
ένα όραμα φυλαγμένο απ' τ' αγέννητα ακόμα χρόνια
που πρέπει να το βρω οπωσδήποτε
για ν’ αποκαταστήσω τη χαμένη μου δικαίωση.
Γι’ αυτό ψάχνω αδιάκοπα
τρέχοντας σαν χρυσοθήρας ανερμάτιστος
πίσω απ' τις πλάνες μου
κι απ’ τ’ αλλοπρόσαλλα άλλοθί μου
ενώ η ζωή φεύγει για τ' ανεπίστροφο ταξίδι της,
ολόιδια όπως ένα καράβι φορτωμένο φώτα
και μάταιες ψευδαισθήσεις
που λάμπουν ξεγελαστικά
μες σ' ένα στρόβιλο απίστευτων αντικατοπτρισμών
στα όρια ανύπαρκτων οριζόντων...

Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο

να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου

και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνος

ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει

Νυχτερινο

Η θέρμη της ανάσας σου ροδόσταμο

χαϊδεύει και ζαλίζει και μεθάει

κι’ απ' το φεγγάρι πέφτουνε σαν άνθινη

βροχή τα φίλτρα, αγνές πνοές του Μάη.

Τα χέρια, ερμηνευτάδες των εσώψυχων, ξεχνιούνται, πότε σφίγγουν, ή γλυστράνε

κι' απ' το φεγγάρι πέφτουνε βαρύπνοα

γαρύφαλα σα φλόγα και γελάνε.

Outside

And you bring me to my knees again

All this time, that I can beg you please,

All the times that I felt insecure,

And I lift my burden out the door

I'm on the outside

I'm looking in

I can see through you

See your true colours

'Cause inside you're ugly

You're ugly like me

I can see through you

See to the real you

All this time that I felt like this won't end

Was for you

And I taste what I could never have

It's from you

All those times that I tried, my intention,

full of pride

And I waste more time than anyone

But I'm on the outside

I'm looking in

I can see through you

See your true colours '

Cause inside you're ugly

You're ugly like me

I can see through you

See to the real you

All the times that I've cried

All this wasted, it's all inside

And I feel, all this pain, stuffed it down

It's back again

And I lie here in bed, all alone,

I can't mend

And I feel tomorrow will be okay

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλω για την κίνηση που ανακαλύπτει κανεις

να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή»

οταν καταφέρει να την ανοίξει και να τις δώσει διάρκεια.

Οπόταν, πραγματικά, και η θλιψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Αγγελος·

Η Ευτυχία Μοναχη και η Μοναχη Ευτυχία.

(Ο.Ελυτης)

Τί γύρευα οταν εφτασες βαμμένη απο την ανατολη του ηλιου

Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια

Και με την υγεία του ηλιου στο κορμι - τί γύρευα

Βαθια στις θαλασσοσπηλιες μες στα

ευρύχωρα ονειρα

οπου αφριζε τα αισθήματά του ο ανεμος;

Αγνωστος και γλαυκος χαράζοντας στα

στήθια μου

το πελαγίσιο του εμβλημα.

Με την αμμο στα δάχτυλα εκλεινα τα δάχτυλα

Με την αμμο στα μάτια εσφιγγα τα δάχτυλα

Ηταν η οδυνη..

(Ο.ΕΛΥΤΗΣ)

Πονος

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο. Και κείνος αποκρίθηκε:
Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας. Ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.
Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.


(από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "ο προφήτης")

Η θαλασσα μεσα μου...

Εκεί π' αγγίζουν τα δάχτυλά σου,ειν' η πληγή μου, που με πονά.Εκεί που βλέπουν τα δυό σου μάτια,ειν' τα δικά μου, που 'ναι τυφλά.

Εκεί π' αγγίζουν τα υγρά σου χείλη-παλιά θα μου 'κανε τόσο καλό-ειν' έν' άδειο, κλειστό κοχύλι,που έχει σπάσει κι είναι νεκρό!

Πηδά στο στέρνο μ' η καρδιά. Το αίμακοχλάζει μέσα μου, ρέει καυτό.Ψάχνει τριγύρω μου τ' άπληστο βλέμμα,το βάδισμά σου τ' ονειρευτό.

'Αδειο κουφάρι που έχει χάσειόλο το αίμα και τη ψυχή,έχω ξωμείνει κι έχω πιάσεινα ξαναγίνομαι απ' την αρχή.

Αφήνω λέυτερη τη φαντασία μου,αφού δεν έρχεσαι, να σε σκεφτεί.Μα 'κείνη δέθηκ' -απελπισία μου-και η ανάσα μου ΄δεθη κι αυτή!

Μάταια χτυπάς και μάταια ψάχνεις.Εδώ δε μένει πλέον κανείς.Εδώ μονάχα ιστούς αράχνηςκαι νυχτερίδες μόνο θα βρεις

Με της καρδιάς μου τους παλμούς και του καημού μου τους αχούς,

μπλέξ' τους δικούς σου ήχους

και κάνε το τραγούδι σου ύμνο χαράς.

Ωστόσο

σα πινελιές, τη θλίψη μου, άσε και κάπου-κάπου.

Ψάξε και λόγια όμορφα βρες για να περιγράψεις

ετούτη την αγάπη μου.

Μη τη κατηγορήσεις.

Σε μένα ρίχ' τα βάρητα,

σε μένα τις ευθύνες

(Julian Barnes)

Κορμι βελουδο..

Να `χρεσαι σα ροδάνθη πεταλούδα

σκορπώντας γύρω σου ερωτικές μυρωδιές

Η θάλασσα που αγριεύει λαξεύει το κορμί μου

να γίνεται στιλπνό, στιλπνό να ξεγλυστράς.

Κι έμοιαζε πλατίνα η κάθε σου ματιά

κι έμοιαζε ελπίδα των ματιών σου η φωλιά.

Σ` ένοιωθα μέσα μου να φωλιάζεις και να σφίγγεις

κορμί βελούδινο , διάφανο στο φως.

Άνοιξη είπες κι έγινες ένα μικρό φυλλαράκι

ποδοπατημένο από βουή και μηχανές.

Στις έρημες αμουδιές της αγκαλιάς σου

ζευγάρια να χάνονται το συνάντημα του έρωτά σου.

(Γιωργος Τσιγκος)

Che fece... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του

Ιθακη

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης )

Τειχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κρυμμενα

Απ'οσα εκαμα κι απ'οσα ειπα

να μην ζητησουν να βρουν ποιος ημουν.

Εμποδιο στεκονταν και μεταμορφωνε

τες πραξεις και τον τροπο της ζωης μου.

Εμποδιο στεκονταν και σταματουσε με

πολλες φορες που πηγαινα να πω.

Οι πιο απαρατηρητες μου πραξεις

και τα γραψιματα μου τα πιο σκεπασμενα-

απο κει μοναχα θα με νοιωσουν.

Αλλα ισως δεν αξιζει να καταβληθει

τοση φροντις και τοσος κοπος να με μαθουν.

Κατοπι-στην τελιωτερα κοινωνια-

κανενας αλλος καμωμενος σαν εμενα

βεβαια θα φανει και λευθερα θα καμει...

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Για οσα ειναι να'ρθουν..

Καιρο τωρα βαδιζω σε ανηλιαγα μονοπατια..Πρεπει να φυγω...Να ξεφυγω...Η ζωη με καλει πισω με το πιο μελωδικο της τραγουδι.Επιστρεφω στο φως,στην ελπιδα..Χαμογελαω δειλα στην πολλα υποσχομενη νιοτη μου..Παιρνω κουραγιο και ζωντανευω ξανα ονειρα νεκρα και ξεχασμενα..



Αφηνω πισω οσα με κρατουσαν,οσα με εγκλωβισαν,οσα με πληγωσαν...Αφηνω πισω και σενα μαζι με τα δακρυα,τον πονο,την προδωσια,την απελπισια..Μια αναμνηση θα γινεις..Μονο αυτο..



Θα ζησω για μενα,για την καρδια μου που ακομα χτυπαει,για την αγαπη,για το αυριο,για το τωρα,για ολα τα ωραια που ειναι να ερθουν...

Η απλοχεριά μου είναι πλατιά σα θάλασσα,κι η αγάπη μου, βαθιά: κι όσο σου δίνω,τόσο έχω περισσότερη. Γιατί κι οι δυο τους είναι χωρίς σωσμό.

(Σαιξπηρ)

Παραφωνια

Ω χαρά της ψυχής μου!Αν ύστερα από κάθε τρικυμία Είναι ν’ ακολουθεί τέτοια γαλήνη,τότε ας φυσούν οι άνεμοι ως να ξυπνήσουν το θάνατο! Η βάρκα μου ας παλεύει όσο θέλει σκαρφαλώνοντας του πελάου τα βουνά, ψηλά ως τον Όλυμπο,και ας βυθίζεται πάλι..

Αν είταν τώρα να πεθάνω, θα είτανε για μένα τούτη η ώρα το στεφάνωμα της ευτυχίας[…]

Δεν έχω λόγια να πω τη χαρά μου.Μου πνίγει το λαιμό. Κι αυτό, κι αυτό ας είναι η πιο βαριά παραφωνία που θα ακουστεί ποτέ από τις καρδιές

(Σαιξπηρ)

Θα ψαξω για σενα..

Εγω θα ψαξω για σενα

τα αστραφτερα σου,μαυρα ματια

που απεμειναν απ'τα πνιγμενα νιατα..

Εγω θα ψαξω για σενα

οπως δεν σε γνωρισε κανεις...

ΑΠΟΥΣΙΑ

Πώς παίρνουνε τα μάτια σου
Της απουσίας το αιφνίδιο χρώμα
Και στρέφουν απ’ το πουθενά σαν από μια
Φωτογραφία παλιά που χέρια αγαπημένα
Άφησαν μπροστά μου

Πώς παίρνουν να βαδίζουν οι στιγμές
Κι από της σκέψης μέσα τις μαρμαρυγές
Και τους βυθούς της ακηδίας και πάλι
Με έργα απόκοτα με λόγια προσηνή
Θολές ν’ ανεβαίνουν

Γιατί κάθε αμυχή του προσώπου σου
Οι αισθήσεις μου αγγίζουν ενώ άλλοτε
Στα δάση του νου είναι φορές που θροΐζει
Φλόγα ελάχιστη λαμπάδα ωχρή
Ακόμα η φωνή σου
[.....]

ΣΙΩΠΗ

Αγαπώ τη σιωπή γιατί αφουγκράζομαι καλύτερα τα βήματά σου.
Δεν ήξερα να χαμηλώνω τα μάτια στο φως γι' αυτό σε κοίταζα κατάματα.

Ξεριζωσου καρδια..

Kαι της καρδιάς: ―Ξερριζώσου, της είπα,και της βουλής μου: ―Παράλυτη πέσε!Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνωκάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπητη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώνταςποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.K' έκραξα: ―Mάτια, κλειστήτε, και χείλημου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθεσαν από αέρα και σαν από λαύρατο γοργοφύσημ' ακράτητο πήρεπρος τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,είπα:―Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μουκαι με του είναι μου σμίξου το είναι!

ΜΕΤΕΩΡΗ ΠΟΙΗΣΗ

Αιμορραγω μεσα στις λεξεις

με τους αγκυλωτους φθογγους

μιας γλωσσας που αργοπεθαινει

κατω απο τα δαχτυλα μου.

Ακροβατω πανω σε δρομο

φαρδυ και σιγουρο

που εχουν ανοιξει

χρονια πριν

για να διαβουν

ηρωες αυτοι

και να διαβω κι εγω

και το σιναφι μου

αναιμακτα.

Κι ομως

αιμορραγω...

Ματαια

οι λεξεις παιρνουν νοημα

για να χαθουν σ'ενα πηγαδι

βαθυ και σκοτεινο

που μονο εσυ μπορεις να το φωτισεις

Κι η αγαπη μου για αυτες

μια δινη που αλλαζει φορα

που οδηγει σε σενα...

Μενουν οι λεξεις

μετεωρες

μια ποιηση

αγκιστρωμενη στους φθογγους

Κι η αγαπη μου μια δινη

που αλλαζει φορα...

Για σενα....

(Κ.Λαμπρουλης)

Οι αγαπες μου..

Οι αγαπες μου μ'αφησαν μονη,μ'αφησαν ορφανη,

κι εγω ψαχνω να τις βρω.

Εβαλα φτερα στα ποδια και τρεχω να τις προλαβω,

να τις πιασω στη γωνια πριν στριψουν και τις χασω.

Οι αγαπες μου ηταν διχασμενες...

Δεν ηξεραν αν ηθελαν εμενα..Κι ετσι μου ξεφυγαν...

Θελω να ακουμπησω,αφου τις βρω,να ξαποστασω..

Και τοτε να τις ρωτησω "Πως μ'απαρνιεστε αφου σας

ταιζω συνεχεια με κορμι αγιατρευτο απο πληγες?"

Κι αυτες μου απαντουν

"Θα περιμενουμε και τον δικο σου θανατο"

(Σταυρουλα Χρυσοχοου)

ΧΑΜΟΓΕΛΑ..

Εγώ θα κόβω το σκοτάδι να σου το κάνω χάδι,
να σε γλυτώσω απ' της νύχτας σου την τρέλα.
Σαν φωτογράφος θα σου λέω "χαμογέλα"
κι ότι σε πρόδωσε εδώ να το προδώσεις
κι ότι σε πλήγωσε εδώ να το πληγώσεις
κι ότι σε πίκρανε εδώ να το πετάξεις,
μες στη φωτιά που θα μ' ανάψεις
να μη σε δω ποτέ να κλάψεις

Το πρεσασμα του χρονου

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα! Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί. Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

(Γιώργος Σεφέρης)

ΤΩΡΑ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΖΗΣΩ..

Ολα μου τα χρονια που εζησα κοντα σου,
κρυα φυλακη και μοναξια..

Θελω να πεταξω τωρα μακρια σου

μα με τα δικα μου τα φτερα..

Χρονια πεταμενα στης ζωης την ακρη

και στο περιθωριο εγω..

Εχω ξεχειλισει..Θαλασσες το δακρυ...

Φτανει ομως τωρα,ως εδω..

Τωρα κι εγω θα ζησω...Πισω πια δε γυρνω..

Θελω να ξαναρχισω...Θελω να λυτρωθω...

ΤΟ ΠΙΟΝΙ...

Εμενα βρηκες να γελασεις..?Με ξευτελισες,με ταπεινωσες.....

Ημουν μονο το πιονι σου στο καλοστημενο σχεδιο σου...Ενα παιχνιδακι ημουν..

Σου βγαζω το καπελο παντως...Σου "αξιζει" το πιο θερμο χειροκροτημα..Επαιξες το ρολο σου τελεια..

Κι εγω η ηλιθια επεσα στην παγιδα...

Επεσες τοσο χαμηλα..Εχεις πιασει πατο...

Κι αυτο με στεναχωρει πιο πολυ απ'ολα ρε γαμωτο...

Σε εκτιμουσα,θεωρουσα οτι ειχες αρχες και ιδανικα που ποτε δε θα προδιδες...

Ποσο τυφλωμενη ημουν τελικα....

Καποτε μου ειχες πει "Οτι κι αν γινει δε θελω να σε χασω απ'τη ζωη μου"...

Τι τραγικη ειρωνια...

Τελικα εκανες το παν για να με χασεις.................

Τα παραθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νά βρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώνα τάβρω. Και καλυτερα ίσως να μην τα βρω.Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει..?

TΕΛΕΙΩΜΕΝΑ...

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμεγια ν' αποφύγουμε τον βέβαιοτον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

ΕΡΕΙΠΙΑ

Ερειπια...Παντου ερειπια...Η ψυχη μου ενα ερηπωμενο,μισογκρεμισμενο χαμοσπιτο...Ο ουρανος εχει βαρυνει επικινδυνα..Σταγονες βροχης πεφτουν εξαγνιστικα στο προσωπο μου..Νιωθω σαν να ξεπλενουν την ντροπη μου..Γιατι ντρεπομαι...Ντρεπομαι για την αφελεια μου,για το δοσιμο μου..Μισω το ψεμα σου μα περισοοτερο μισω την αληθεια σου...

Τα ποδια μου δεν με κρατανε πια..Οι δυναμεις μου με εγκαταλειπουν...Ολο μου το "ειναι"-τεραστιο και τσαλαπατημενο κουβαρι πια-αναζητα απεγνωσμενα απο καπου να πιαστει...Ματαια...Ψαχνω στα χαλασματα καταφυγιο...Να κρυψω την απογνωση,να κρυψω την τρελα,να απαλυνω τον πονο...

Καθομαι σε μια γωνια σα δαρμενο σκυλι...Γλυφω με μανια και μισος τις πληγες που μου ανοιξες...Θελω να ξεσκισω τη σαρκα μου...Να σε βγαλω απο πανω μου,σαν να μη με αγγιξες ποτε...

Θεε μου δεν αντεχω αλλο ξεπεσμο...Παλευω να κρατηθω στην επιφανεια..

Αγαπη και μισος κονταροχτυπιουνται...Αυτη η αναμετρηση ειναι ανιση...

ΣΕ ΜΙΣΩ-Σ'ΑΓΑΠΩ

Σε μισω...

Σ'αγαπω...

Σε σιχαινομαι...

Σε θελω...

Με πονας...

Σε χρειαζομαι..

Σου χρωσταω...Μου χρωστας...

Βουλιαζω...

Βουλιαζω σε μια θαλασσα χωρις πυθμενα,αβαθη,χωρις τελος.....

Βυθιζομαι αργα,σταθερα ολο και πιο βαθια..

Κι οσο πιο κατω παω,το σκοταδι πυκνο και παγωμενο γινεται το σπιτι μου...Το καταφυγιο μου...

Η επιφανεια,το εκτυφλωτικο φως του ηλιου χαθηκε μια και καλη πια...

Σε μισω,σ'αγαπω................

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Αγγελος επεσε στα ποδια μου μπροστα..
Ενας αγγελος εκπτωτος..
Αποδιωγμενος απο ολους...
Κατατρεγμενος απο θεους και δαιμονες..απο ξωτικα κι ανθρωπους..
Ηταν αγγελος κυνηγημενος...
Και τα μεγαλα ασπρα φτερα του τσακισμενα,βρωμικα..
Κι ειχε αγκαθια για φωτοστεφανο..
Το αιμα αυλακωνε το το πονεμενο του προσωπο..
Στα δυο του ματια καθαρα ζωγραφιμενη η απογνωση..
Δυο ματια μαυρα,διαπεραστικα,ερευνητικα,φοβισμενα.....
-Τι γυρευεις εδω κατω?Δεν ειναι η θεση σου εδω...
-Δεν ανηκω πια εκει..Μου κοψανε τα φτερα,με καταδικασανε να μη βρω ποτε γαληνη..Ειμαι αγγελος καταραμενος...
-Γιατι?Ποιο ειναι το κριμα σου?
-Αγαπησα..Αυτη ειναι η αμαρτια μου...