Μονογραμμα..

Πουθενά δεν πάω,
μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί,
μ’ ακούς;
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και της αγάπης,
μ’ ακούς;
μια για πάντα το κόψαμε
και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς,
μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο χώμα δεν υπάρχει αέρας που αγγίξαμε ο ίδιος,
μ’ ακούς;(…)

Ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει
-Ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει
-Ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
μ’ ακούς;

Ειμαι εδω..

Στο τζάμι κυλάει αργά η βροχή

παράπονο μένει στα χείλη σφιγμένο

κι εγώ είμ' εδώ, προσδοκώ, περιμένω,

στο τζάμι κυλάει αργά η βροχή.
Αγάπες μιας νύχτας δεν ήθελα να `χω.

Αγάπη, προσμένω·

θ' αργήσεις να `ρθεις;

Μα εγώ είμ' εδώ, προσδοκώ, περιμένω,

στο τζάμι κυλάει αργά η βροχή.
Πού τάχα θα `βρω μια καρδιά και για μένα;

Ποια μοίρα το είπε και ποιος στεναγμός;

Μα εγώ είμ' εδώ, προσδοκώ, περιμένω,

ψυχή σαν και μένα να βρω καρτερώ.

Γαλάζια ακρογιάλια, γλυκά, μαγεμένα,

το όνειρο που `χασα θα ξαναβρώ

καρδιά, μην πονάς, θα `ρθει και για σένα

ο ήλιος που τώρα προβάλλει εδώ.

Καθε τι που ανασαινει..

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει

Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη

Τα ποιηματα που εζησα στο σωμα σου σωπαινοντας

θα μου ζητησουν οταν φυγεις τη φωνη τους...

(Γ.Ριτσος)

Οσα δεν εζησα...

Έχεις μιαν ιστορία στο πρόσωπο
δεν μπορώ να βρω την άκρη της
ούτε να θυμηθώ την καταγωγή της
αλλ' αυτή η θάλασσα που στραφταλίζει μέσα στα μάτια σου

φέρνουν μια γεύση χαμένου καλοκαιριού
κάτι από μια σπάνια περιπέτεια
που δεν έζησα
ή που θα 'θελα πολύ να ζήσω.

δε θυμάμαι αν υπήρξε ποτέ ένα ήρεμο πρωινό σ' αυτόν τον κόσμο
να σκύψει κανείς στη γαληνή του επιφάνεια
και ν' αναζητήσει μες στον καθρέφτη της τον εαυτό του

έχασα την αίσθηση που μετρά...

εσένα...
εμένα...
τις ιστορίες μας...
τα πρόσωπά μας...
και πια δεν ξέρω αν η ιστορία που έχεις στο πρόσωπο
είναι η δική μου
ή μήπως το δικό μου πρόσωπο
είναι που έχει αυτή τη δική σου ιστορία.

(Τ.Χατζηαγνωστου)

Τι ειναι αγαπη..

Τι είναι αγάπη;

Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.

Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.

Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένα.

Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.Δεν ξεχωρίζουν.

Το εγώ και εσύ αφανίζονται.Αγαπώ θα πει χανομαι...

(Ν. Καζαντζάκης)

Το αλλο μισο...

Ισως πολύ αργά

ενώθηκαν τα όνειρά μας,

στα ψηλά ή στα βαθιά,

στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,

στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ισως το όνειρό σου

χωρίστηκε από το δικό μου

και στη σκοτεινή θάλασσα

με έψαχνε

όπως πρώτα

όταν δεν υπήρχες ακόμα,

όταν χωρίς να σε διακρίνω

έπλεα στο πλάι σου,

και τα μάτια σου έψαχναν

αυτό που τώρα

- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -

σου δίνω με γεμάτα χέρια,

γιατί εσύ είσαι το κύπελλο

που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου

και ξύπνησα με το στόμα σου

βγαλμένο από τον ύπνο

να μου δίνει τη γεύση

από τη γη,από τη θάλασσα, από τα φύκια,

από το βάθος της ζωής σου,

και δέχτηκα το φιλί σου

μουσκεμένο από την αυγή

σαν να έφθανε

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(Παμπλο Νερουντα)

Σιωπη

Παλιά φωτογραφία

στην άδεια παραλία

σιωπή

κοιτάζω απ'το μπαλκόνιτο δρόμο που θολώνει

η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες

βασιλεύουν οι μάγισσες

βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε

στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα

φυλαχτά και μηνύματα

τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε

ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι

τα φώτα της ανάβει

γιορτή.

Θυμάμαι που γελούσεςνα μείνω μου ζητούσες

παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες

βασιλεύουν οι μάγισσες

βουλιάζουνε στο βυθό

και σε βγάζουνε

στον αφρό

Αναζητησεις

Πίσω απ' την άρρυθμη αναπνοή μου
και τις λέξεις μου
και τους ήχους των
παραμονεύει η αγωνία των αναζητήσεών μου
που τις παγίδεψαν ο χρόνος,
οι ελπίδες
κι οι διαψεύσεις των.
Κάπου με ξεγέλασαν τα ωραία χρώματα
η μέθη των άσπρων σύννεφων
τ' αρώματα των ανοιξιάτικων λουλουδιών
και παρασύρθηκαν οι επιθυμίες μου σ' ένα αχαλίνωτο κυνηγητό ονείρων
σαν να ’ταν ένα σμάρι πουλιών
που έτρεχαν ξοπίσω απ' τον άπιαστο άνεμο.
Κι όμως ξέρω πως στην καρδιά ενός άνθους λωτού τριγυρισμένου απ' το χαμένο παρελθόν
κι απ' το άγνωστο μέλλον
υπάρχεις πάντα εσύ
ένα όραμα φυλαγμένο απ' τ' αγέννητα ακόμα χρόνια
που πρέπει να το βρω οπωσδήποτε
για ν’ αποκαταστήσω τη χαμένη μου δικαίωση.
Γι’ αυτό ψάχνω αδιάκοπα
τρέχοντας σαν χρυσοθήρας ανερμάτιστος
πίσω απ' τις πλάνες μου
κι απ’ τ’ αλλοπρόσαλλα άλλοθί μου
ενώ η ζωή φεύγει για τ' ανεπίστροφο ταξίδι της,
ολόιδια όπως ένα καράβι φορτωμένο φώτα
και μάταιες ψευδαισθήσεις
που λάμπουν ξεγελαστικά
μες σ' ένα στρόβιλο απίστευτων αντικατοπτρισμών
στα όρια ανύπαρκτων οριζόντων...

Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο

να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου

και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνος

ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει

Νυχτερινο

Η θέρμη της ανάσας σου ροδόσταμο

χαϊδεύει και ζαλίζει και μεθάει

κι’ απ' το φεγγάρι πέφτουνε σαν άνθινη

βροχή τα φίλτρα, αγνές πνοές του Μάη.

Τα χέρια, ερμηνευτάδες των εσώψυχων, ξεχνιούνται, πότε σφίγγουν, ή γλυστράνε

κι' απ' το φεγγάρι πέφτουνε βαρύπνοα

γαρύφαλα σα φλόγα και γελάνε.

Outside

And you bring me to my knees again

All this time, that I can beg you please,

All the times that I felt insecure,

And I lift my burden out the door

I'm on the outside

I'm looking in

I can see through you

See your true colours

'Cause inside you're ugly

You're ugly like me

I can see through you

See to the real you

All this time that I felt like this won't end

Was for you

And I taste what I could never have

It's from you

All those times that I tried, my intention,

full of pride

And I waste more time than anyone

But I'm on the outside

I'm looking in

I can see through you

See your true colours '

Cause inside you're ugly

You're ugly like me

I can see through you

See to the real you

All the times that I've cried

All this wasted, it's all inside

And I feel, all this pain, stuffed it down

It's back again

And I lie here in bed, all alone,

I can't mend

And I feel tomorrow will be okay

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλω για την κίνηση που ανακαλύπτει κανεις

να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή»

οταν καταφέρει να την ανοίξει και να τις δώσει διάρκεια.

Οπόταν, πραγματικά, και η θλιψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Αγγελος·

Η Ευτυχία Μοναχη και η Μοναχη Ευτυχία.

(Ο.Ελυτης)

Τί γύρευα οταν εφτασες βαμμένη απο την ανατολη του ηλιου

Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια

Και με την υγεία του ηλιου στο κορμι - τί γύρευα

Βαθια στις θαλασσοσπηλιες μες στα

ευρύχωρα ονειρα

οπου αφριζε τα αισθήματά του ο ανεμος;

Αγνωστος και γλαυκος χαράζοντας στα

στήθια μου

το πελαγίσιο του εμβλημα.

Με την αμμο στα δάχτυλα εκλεινα τα δάχτυλα

Με την αμμο στα μάτια εσφιγγα τα δάχτυλα

Ηταν η οδυνη..

(Ο.ΕΛΥΤΗΣ)

Πονος

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο. Και κείνος αποκρίθηκε:
Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας. Ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.
Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.


(από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "ο προφήτης")

Η θαλασσα μεσα μου...

Εκεί π' αγγίζουν τα δάχτυλά σου,ειν' η πληγή μου, που με πονά.Εκεί που βλέπουν τα δυό σου μάτια,ειν' τα δικά μου, που 'ναι τυφλά.

Εκεί π' αγγίζουν τα υγρά σου χείλη-παλιά θα μου 'κανε τόσο καλό-ειν' έν' άδειο, κλειστό κοχύλι,που έχει σπάσει κι είναι νεκρό!

Πηδά στο στέρνο μ' η καρδιά. Το αίμακοχλάζει μέσα μου, ρέει καυτό.Ψάχνει τριγύρω μου τ' άπληστο βλέμμα,το βάδισμά σου τ' ονειρευτό.

'Αδειο κουφάρι που έχει χάσειόλο το αίμα και τη ψυχή,έχω ξωμείνει κι έχω πιάσεινα ξαναγίνομαι απ' την αρχή.

Αφήνω λέυτερη τη φαντασία μου,αφού δεν έρχεσαι, να σε σκεφτεί.Μα 'κείνη δέθηκ' -απελπισία μου-και η ανάσα μου ΄δεθη κι αυτή!

Μάταια χτυπάς και μάταια ψάχνεις.Εδώ δε μένει πλέον κανείς.Εδώ μονάχα ιστούς αράχνηςκαι νυχτερίδες μόνο θα βρεις

Με της καρδιάς μου τους παλμούς και του καημού μου τους αχούς,

μπλέξ' τους δικούς σου ήχους

και κάνε το τραγούδι σου ύμνο χαράς.

Ωστόσο

σα πινελιές, τη θλίψη μου, άσε και κάπου-κάπου.

Ψάξε και λόγια όμορφα βρες για να περιγράψεις

ετούτη την αγάπη μου.

Μη τη κατηγορήσεις.

Σε μένα ρίχ' τα βάρητα,

σε μένα τις ευθύνες

(Julian Barnes)

Κορμι βελουδο..

Να `χρεσαι σα ροδάνθη πεταλούδα

σκορπώντας γύρω σου ερωτικές μυρωδιές

Η θάλασσα που αγριεύει λαξεύει το κορμί μου

να γίνεται στιλπνό, στιλπνό να ξεγλυστράς.

Κι έμοιαζε πλατίνα η κάθε σου ματιά

κι έμοιαζε ελπίδα των ματιών σου η φωλιά.

Σ` ένοιωθα μέσα μου να φωλιάζεις και να σφίγγεις

κορμί βελούδινο , διάφανο στο φως.

Άνοιξη είπες κι έγινες ένα μικρό φυλλαράκι

ποδοπατημένο από βουή και μηχανές.

Στις έρημες αμουδιές της αγκαλιάς σου

ζευγάρια να χάνονται το συνάντημα του έρωτά σου.

(Γιωργος Τσιγκος)

Che fece... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του

Ιθακη

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης )

Τειχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κρυμμενα

Απ'οσα εκαμα κι απ'οσα ειπα

να μην ζητησουν να βρουν ποιος ημουν.

Εμποδιο στεκονταν και μεταμορφωνε

τες πραξεις και τον τροπο της ζωης μου.

Εμποδιο στεκονταν και σταματουσε με

πολλες φορες που πηγαινα να πω.

Οι πιο απαρατηρητες μου πραξεις

και τα γραψιματα μου τα πιο σκεπασμενα-

απο κει μοναχα θα με νοιωσουν.

Αλλα ισως δεν αξιζει να καταβληθει

τοση φροντις και τοσος κοπος να με μαθουν.

Κατοπι-στην τελιωτερα κοινωνια-

κανενας αλλος καμωμενος σαν εμενα

βεβαια θα φανει και λευθερα θα καμει...

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Για οσα ειναι να'ρθουν..

Καιρο τωρα βαδιζω σε ανηλιαγα μονοπατια..Πρεπει να φυγω...Να ξεφυγω...Η ζωη με καλει πισω με το πιο μελωδικο της τραγουδι.Επιστρεφω στο φως,στην ελπιδα..Χαμογελαω δειλα στην πολλα υποσχομενη νιοτη μου..Παιρνω κουραγιο και ζωντανευω ξανα ονειρα νεκρα και ξεχασμενα..



Αφηνω πισω οσα με κρατουσαν,οσα με εγκλωβισαν,οσα με πληγωσαν...Αφηνω πισω και σενα μαζι με τα δακρυα,τον πονο,την προδωσια,την απελπισια..Μια αναμνηση θα γινεις..Μονο αυτο..



Θα ζησω για μενα,για την καρδια μου που ακομα χτυπαει,για την αγαπη,για το αυριο,για το τωρα,για ολα τα ωραια που ειναι να ερθουν...

Η απλοχεριά μου είναι πλατιά σα θάλασσα,κι η αγάπη μου, βαθιά: κι όσο σου δίνω,τόσο έχω περισσότερη. Γιατί κι οι δυο τους είναι χωρίς σωσμό.

(Σαιξπηρ)

Παραφωνια

Ω χαρά της ψυχής μου!Αν ύστερα από κάθε τρικυμία Είναι ν’ ακολουθεί τέτοια γαλήνη,τότε ας φυσούν οι άνεμοι ως να ξυπνήσουν το θάνατο! Η βάρκα μου ας παλεύει όσο θέλει σκαρφαλώνοντας του πελάου τα βουνά, ψηλά ως τον Όλυμπο,και ας βυθίζεται πάλι..

Αν είταν τώρα να πεθάνω, θα είτανε για μένα τούτη η ώρα το στεφάνωμα της ευτυχίας[…]

Δεν έχω λόγια να πω τη χαρά μου.Μου πνίγει το λαιμό. Κι αυτό, κι αυτό ας είναι η πιο βαριά παραφωνία που θα ακουστεί ποτέ από τις καρδιές

(Σαιξπηρ)

Θα ψαξω για σενα..

Εγω θα ψαξω για σενα

τα αστραφτερα σου,μαυρα ματια

που απεμειναν απ'τα πνιγμενα νιατα..

Εγω θα ψαξω για σενα

οπως δεν σε γνωρισε κανεις...

ΑΠΟΥΣΙΑ

Πώς παίρνουνε τα μάτια σου
Της απουσίας το αιφνίδιο χρώμα
Και στρέφουν απ’ το πουθενά σαν από μια
Φωτογραφία παλιά που χέρια αγαπημένα
Άφησαν μπροστά μου

Πώς παίρνουν να βαδίζουν οι στιγμές
Κι από της σκέψης μέσα τις μαρμαρυγές
Και τους βυθούς της ακηδίας και πάλι
Με έργα απόκοτα με λόγια προσηνή
Θολές ν’ ανεβαίνουν

Γιατί κάθε αμυχή του προσώπου σου
Οι αισθήσεις μου αγγίζουν ενώ άλλοτε
Στα δάση του νου είναι φορές που θροΐζει
Φλόγα ελάχιστη λαμπάδα ωχρή
Ακόμα η φωνή σου
[.....]

ΣΙΩΠΗ

Αγαπώ τη σιωπή γιατί αφουγκράζομαι καλύτερα τα βήματά σου.
Δεν ήξερα να χαμηλώνω τα μάτια στο φως γι' αυτό σε κοίταζα κατάματα.

Ξεριζωσου καρδια..

Kαι της καρδιάς: ―Ξερριζώσου, της είπα,και της βουλής μου: ―Παράλυτη πέσε!Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνωκάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπητη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώνταςποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.K' έκραξα: ―Mάτια, κλειστήτε, και χείλημου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθεσαν από αέρα και σαν από λαύρατο γοργοφύσημ' ακράτητο πήρεπρος τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,είπα:―Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μουκαι με του είναι μου σμίξου το είναι!

ΜΕΤΕΩΡΗ ΠΟΙΗΣΗ

Αιμορραγω μεσα στις λεξεις

με τους αγκυλωτους φθογγους

μιας γλωσσας που αργοπεθαινει

κατω απο τα δαχτυλα μου.

Ακροβατω πανω σε δρομο

φαρδυ και σιγουρο

που εχουν ανοιξει

χρονια πριν

για να διαβουν

ηρωες αυτοι

και να διαβω κι εγω

και το σιναφι μου

αναιμακτα.

Κι ομως

αιμορραγω...

Ματαια

οι λεξεις παιρνουν νοημα

για να χαθουν σ'ενα πηγαδι

βαθυ και σκοτεινο

που μονο εσυ μπορεις να το φωτισεις

Κι η αγαπη μου για αυτες

μια δινη που αλλαζει φορα

που οδηγει σε σενα...

Μενουν οι λεξεις

μετεωρες

μια ποιηση

αγκιστρωμενη στους φθογγους

Κι η αγαπη μου μια δινη

που αλλαζει φορα...

Για σενα....

(Κ.Λαμπρουλης)

Οι αγαπες μου..

Οι αγαπες μου μ'αφησαν μονη,μ'αφησαν ορφανη,

κι εγω ψαχνω να τις βρω.

Εβαλα φτερα στα ποδια και τρεχω να τις προλαβω,

να τις πιασω στη γωνια πριν στριψουν και τις χασω.

Οι αγαπες μου ηταν διχασμενες...

Δεν ηξεραν αν ηθελαν εμενα..Κι ετσι μου ξεφυγαν...

Θελω να ακουμπησω,αφου τις βρω,να ξαποστασω..

Και τοτε να τις ρωτησω "Πως μ'απαρνιεστε αφου σας

ταιζω συνεχεια με κορμι αγιατρευτο απο πληγες?"

Κι αυτες μου απαντουν

"Θα περιμενουμε και τον δικο σου θανατο"

(Σταυρουλα Χρυσοχοου)

ΧΑΜΟΓΕΛΑ..

Εγώ θα κόβω το σκοτάδι να σου το κάνω χάδι,
να σε γλυτώσω απ' της νύχτας σου την τρέλα.
Σαν φωτογράφος θα σου λέω "χαμογέλα"
κι ότι σε πρόδωσε εδώ να το προδώσεις
κι ότι σε πλήγωσε εδώ να το πληγώσεις
κι ότι σε πίκρανε εδώ να το πετάξεις,
μες στη φωτιά που θα μ' ανάψεις
να μη σε δω ποτέ να κλάψεις

Το πρεσασμα του χρονου

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα! Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί. Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

(Γιώργος Σεφέρης)

ΤΩΡΑ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΖΗΣΩ..

Ολα μου τα χρονια που εζησα κοντα σου,
κρυα φυλακη και μοναξια..

Θελω να πεταξω τωρα μακρια σου

μα με τα δικα μου τα φτερα..

Χρονια πεταμενα στης ζωης την ακρη

και στο περιθωριο εγω..

Εχω ξεχειλισει..Θαλασσες το δακρυ...

Φτανει ομως τωρα,ως εδω..

Τωρα κι εγω θα ζησω...Πισω πια δε γυρνω..

Θελω να ξαναρχισω...Θελω να λυτρωθω...

ΤΟ ΠΙΟΝΙ...

Εμενα βρηκες να γελασεις..?Με ξευτελισες,με ταπεινωσες.....

Ημουν μονο το πιονι σου στο καλοστημενο σχεδιο σου...Ενα παιχνιδακι ημουν..

Σου βγαζω το καπελο παντως...Σου "αξιζει" το πιο θερμο χειροκροτημα..Επαιξες το ρολο σου τελεια..

Κι εγω η ηλιθια επεσα στην παγιδα...

Επεσες τοσο χαμηλα..Εχεις πιασει πατο...

Κι αυτο με στεναχωρει πιο πολυ απ'ολα ρε γαμωτο...

Σε εκτιμουσα,θεωρουσα οτι ειχες αρχες και ιδανικα που ποτε δε θα προδιδες...

Ποσο τυφλωμενη ημουν τελικα....

Καποτε μου ειχες πει "Οτι κι αν γινει δε θελω να σε χασω απ'τη ζωη μου"...

Τι τραγικη ειρωνια...

Τελικα εκανες το παν για να με χασεις.................

Τα παραθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νά βρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώνα τάβρω. Και καλυτερα ίσως να μην τα βρω.Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει..?

TΕΛΕΙΩΜΕΝΑ...

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμεγια ν' αποφύγουμε τον βέβαιοτον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

ΕΡΕΙΠΙΑ

Ερειπια...Παντου ερειπια...Η ψυχη μου ενα ερηπωμενο,μισογκρεμισμενο χαμοσπιτο...Ο ουρανος εχει βαρυνει επικινδυνα..Σταγονες βροχης πεφτουν εξαγνιστικα στο προσωπο μου..Νιωθω σαν να ξεπλενουν την ντροπη μου..Γιατι ντρεπομαι...Ντρεπομαι για την αφελεια μου,για το δοσιμο μου..Μισω το ψεμα σου μα περισοοτερο μισω την αληθεια σου...

Τα ποδια μου δεν με κρατανε πια..Οι δυναμεις μου με εγκαταλειπουν...Ολο μου το "ειναι"-τεραστιο και τσαλαπατημενο κουβαρι πια-αναζητα απεγνωσμενα απο καπου να πιαστει...Ματαια...Ψαχνω στα χαλασματα καταφυγιο...Να κρυψω την απογνωση,να κρυψω την τρελα,να απαλυνω τον πονο...

Καθομαι σε μια γωνια σα δαρμενο σκυλι...Γλυφω με μανια και μισος τις πληγες που μου ανοιξες...Θελω να ξεσκισω τη σαρκα μου...Να σε βγαλω απο πανω μου,σαν να μη με αγγιξες ποτε...

Θεε μου δεν αντεχω αλλο ξεπεσμο...Παλευω να κρατηθω στην επιφανεια..

Αγαπη και μισος κονταροχτυπιουνται...Αυτη η αναμετρηση ειναι ανιση...

ΣΕ ΜΙΣΩ-Σ'ΑΓΑΠΩ

Σε μισω...

Σ'αγαπω...

Σε σιχαινομαι...

Σε θελω...

Με πονας...

Σε χρειαζομαι..

Σου χρωσταω...Μου χρωστας...

Βουλιαζω...

Βουλιαζω σε μια θαλασσα χωρις πυθμενα,αβαθη,χωρις τελος.....

Βυθιζομαι αργα,σταθερα ολο και πιο βαθια..

Κι οσο πιο κατω παω,το σκοταδι πυκνο και παγωμενο γινεται το σπιτι μου...Το καταφυγιο μου...

Η επιφανεια,το εκτυφλωτικο φως του ηλιου χαθηκε μια και καλη πια...

Σε μισω,σ'αγαπω................

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Αγγελος επεσε στα ποδια μου μπροστα..
Ενας αγγελος εκπτωτος..
Αποδιωγμενος απο ολους...
Κατατρεγμενος απο θεους και δαιμονες..απο ξωτικα κι ανθρωπους..
Ηταν αγγελος κυνηγημενος...
Και τα μεγαλα ασπρα φτερα του τσακισμενα,βρωμικα..
Κι ειχε αγκαθια για φωτοστεφανο..
Το αιμα αυλακωνε το το πονεμενο του προσωπο..
Στα δυο του ματια καθαρα ζωγραφιμενη η απογνωση..
Δυο ματια μαυρα,διαπεραστικα,ερευνητικα,φοβισμενα.....
-Τι γυρευεις εδω κατω?Δεν ειναι η θεση σου εδω...
-Δεν ανηκω πια εκει..Μου κοψανε τα φτερα,με καταδικασανε να μη βρω ποτε γαληνη..Ειμαι αγγελος καταραμενος...
-Γιατι?Ποιο ειναι το κριμα σου?
-Αγαπησα..Αυτη ειναι η αμαρτια μου...

ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΑΧΟΥΝ ΑΓΡΙΑ ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ..

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι άνεμοι.Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμηΟ ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζειΠου αντιφεγγίζουν μάτια τρυφεράΚι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,Πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδιΚι ανύποπτα περνά μες στη ζωή.Κοντά σου όλα γλυκά και όλα σα χνούδι,Σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

(Μαρία Πολυδούρη)

Ποιος δε θα γοητευόταν από μια τέτοια αγάπη? Το έντονο βλέμμα σου με έλιωσε, τα φιλιά σου μου έβαλαν φωτιά, με ξεμυάλισαν τα ερωτόλογα, οι όρκοι σου με έκαναν να νιώσω σιγουριά…
Εγώ σου άνοιξα διάπλατα την αγκαλιά μου πριν προφέρεις καν το Σ’ ΑΓΑΠΏ. Ορκίστηκες πως με ποθούσες σαν τρελός και ήμουν τόσο μεθυσμένη από ευτυχία που σου παραδόθηκα και σε αγάπησα χωρίς επιφυλάξεις.
Εσύ δεν τυφλώθηκες από έρωτα όπως εγώ. Γιατί εκλιπαρούσες για την αγάπη μου αφού την έβρισκες ενοχλητική? Ω, αγάπη μου γιατί επέλεξες εμένα γι’ αυτή την καταδίκη? Γιατί φέρθηκες με τόση περιφρόνηση σε μια καρδιά που σου είχε δοθεί ολοκληρωτικά…?

ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ

Στροφη παμπαλαια μου ερχεται χωρις να τη γυρευω,

θαμμενη,μεσα απ'την καρδια μου στα χειλη "Σε λατρευω,

σαν ερθουν τα μεσανυχτα μην το κοιτας τ'αστερι,

το χερι μου ειναι ανημπορο να παει να σου το φερει.."

ΓΑΛΑΖΙΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σε είδα χθες βράδυ στον αφρό
του πιο γαλάζιου μου όνειρου,
και είχες στα χέρια μιαν αυγή
κόκκινη σαν το αίμα.
Σε φίλησα και λειώσανε
χιλιάδες κρύσταλλα χιονιού,
στα χείλη της αγάπης μας.
Μπλέχτηκαν άρπες της νυχτιάς
μες τα χρυσά μαλλιά σου,
κι ένα τραγούδι χωρισμού
αρχίσαν τα τριζόνια.
Ετσι καθώς προσπάθησα
τα μάγια να σου λύσω,
πονέσαν τ' ακροδάκτυλα
των πιο κρυφών λυγμών μου.
Κι έξαφνα καθώς έπλεκα
κοχύλια στα μαλλιά σου,
ένας αέρας φύσηξε,
και χάθηκες σαν σύννεφο,
του αρχιπελάγου εσύ κυρά,
που κράτησες στα μάτια σου
το χρώμα όλης της θάλασσας.

ΑΝΤΙΟ..

Σ’αφήνω για πάντα
εκεί όπου η αυγή
φαντάζει ατελείωτη
Εκεί όπου τα όνειρα
δε γίνονται αλήθειες

Μόνον οι άπειρες
στιγμές του εφιάλτη
αναζητούν ,
τις άχαρες συνήθειες

Ω ! Ναι ! Ακούω τη φωνή σου
Σα φίδι έρπεται
στις άκρες των αυτιών μου

Κι εγώ κυλάω , κυλάω
μακρυά απ’τον εαυτό μου

ΕΙΣΑΙ ΑΓΑΠΗ

Δεν εισαι ερωτας

που σαν αγερας περασε

Εισαι αγαπη

σαν την αιωνια βουνοκορφη

Σαν τον ηλιο

που παντοτινα

μας προσφερει τη θερμη του αγκαλια..

ΝΥΧΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ..

Μικρέ μου εφιάλτη, μου έλειψες τόσοΠοτέ δεν πρόκειται να σε προδώσω,γιατί είσαι τα πάντα για μέναΚάποτε πίστευα πως πρέπει να είμαιευτυχισμένος που δεν είσαι πια εδώ,όμως έκανα λάθος

Τόσοι μήνες ανάμεσά μας,τόσα πλοία, τόσα τρένα,τόσες θάλασσες και δρόμοι,τόσες νύχτες χωρίς εσέναΝα σε δω και να πεθάνω,να σε νιώσω κι ό,τι χάνωτο κερδίζεις και το ξέρω,μα όταν λείπεις υποφέρω

Μικρέ μου εφιάλτη, σε χρειάζομαι τόσοΜικρέ μου εφιάλτη, σε χρειάζομαι πολύαυτές τις δύσκολες μέρες,αυτές τις μέρες που εποχές καταργούνται,που οι πάγοι λιώνουν και τα δέντρα αρνούνταισκοινί να δώσουν στον προδότη

Ποτέ δεν πίστευα πως τόσο μίσοςμπορεί να κατοικήσει σ’ έναν άνθρωποκαι μάλιστα κοπέλαΤώρα λυπάμαι, αλλά δε θά ’μαι εγώαυτός που θα κλωτσήσει την καρέκλακάτω από τα πόδια της

Τόσοι μήνες ανάμεσά μας,τόσα πλοία, τόσα τρένα,τόσα όνειρα κι εφιάλτες,τόσες νύχτες χωρίς εσέναΝα σε δω και να πεθάνω,να σε νιώσω κι ό,τι χάνωτο κερδίζεις και το ξέρω,μα όταν λείπεις υποφέρω

Μικρέ μου εφιάλτη, σ’ αγάπησα τόσοΠοτέ δεν πρόκειται να σε προδώσω ξανά,γιατί είσαι ό,τι έχω

Νεα αρχη

Τωρα που εβγαλα απ'τη ζωη μου

ανθρωπους βρωμερους και τιποτενιους,

εχω καθε δικαιωμα να νιωθω δυνατος

απο μιαν αποψη..

Τωρα που εχω δικαιωσα

ανθρωπους που αξιζαν πολλα κι εγω αδικησα,

τωρα που ξερω τι σημαινει Κυριακη

πιστευω οτι μπορω να αναπαυθω

στις οποιες δαφνες μου εχει στρωσει η ζωη μου

Κι οσες νυχτες δεν κοιμηθηκα για σενα

δεν τις ξεχασα

Κι οσες νυχτες ειπα "Δεν υπαρχει αυριο"

θυμαμαι

Κι οσες νυχτες πανω απ'το τηλεφωνο κοιμηθηκα,

τοσες και πανω στο κρεβατι σου κοιμηθηκα

Μας εχει στρωσει η ζωη μας καποιες δαφνες-αναμφιβολα,

μα τα κρεβατια μας δεν στρωθηκαν σωστα

Πανω σε δεντρα προδοσιας κρεμαστηκαμε,

μεσα σε δαση αμαρτιας πιασαμε φωτια

Ειδα στον υπνο μου πως διεπραξα εγκληματα,

πως ημουν αιτιος πολεμων και σεισμων

Ειδα αγγελους που το θεο τους ειχαν χασει

Ειδα το θανατο να παιζει στο μπαλκονι μου

αυτο που καποτε μας ενωνε,τωρα θα με διχασει

Κι αναγνωριζοντας πως καποια πραγματα

δεν ειπωθηκαν οπως θα επρεπε,

μια νεα αρχη πρεπει τωρα να επιδιωξουμε,

μ'ενα σκοπο αιωνια ειρηνη

κι οσο τις μερες μας ξοδευουμε τοσο η ζωη μας σβηνει

ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΟΝΕΙΡΟ..

Θα'ναι τα ματια σου δυο θαλασσες,

κι εγω καραβι αταξιδευτο

που ξεκιναει για τ'αγνωστο,το απατηλο,το λαγνο

Θα'ναι η φωνη σου το γλυκο τραγουδι των Σειρηνων

που θα με παρασερνει

στης αγκαλιας σου το φιλοξενο ακρογιαλι

Θα'ναι τα χειλη σου τριανταφυλλα.

Με το αρωμα τους θα μεθω.

Με το αγγιγμα τους θα πεθαινω.

Θα'ναι τα χερια σου δυο κρινα.

Χαδι ανοιξιατικο στη φθινοπωρινη μελαγχολια.

Θα'ναι το στηθος σου λωτος.

Ληθη παντοτινη της μοναξιας

που μ'εχει αλυσοδεσει...

Κι αν εισαι ονειρο,παιχνιδι του μυαλου,

μη μ'αρνηθεις..

Μη σβησεις..Μη χαθεις..

Ακομα λιγο ασε με να σ'αγαπω..

Κι υστερα σκοτωσε με..

Σε θελω εδω..

Μια ζωή περνάς ξυστά απ' τον πόνο μπροστά Σαν νεράκι πάντα γλιστράς να ξεχάσεις ζητάς Αχ καρδιά μου αχ που γυρνάς με το βλέμμα σου αλλού Αχ για το όνομα του θεού σε ποιον κόσμο πετάς Εδώ σε θέλω στα δύσκολα μπες Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές Εδώ σε θέλω Να αντέχεις να ζεις και απ' τη μοναξιά σου να βγεις Δεν μπορείς να φανταστείς σου έχω βράδια ζεστά Κι αν σου τύχει και γκρεμιστείς θα 'χω χέρια ανοιχτά Αχ καρδιά μου αχ που γυρνάς με το βλέμμα σου αλλού Αχ για το όνομα του θεού σε ποιον κόσμο πετάς Εδώ σε θέλω στα δύσκολα μπες να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές Εδώ σε θέλω Να αντέχεις να ζεις και απ' τη μοναξιά σου να βγεις ..

ΘΥΜΗΣΟΥ ΣΩΜΑ

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σέναγυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιοτυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίεςεκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ..

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά. Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα· πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι, και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα. Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου, μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα...

EΡΩΤΟΣ ΑΚΟΥΣΜΑ..

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσουσαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος,θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ' έπλασσεν· αυτάπρώτα· κ' έπειτα τ' άλλα -πιο μικρά- που στην ζωή σουεπέρασες κι' απόλαυσες, τ' αληθινότερα κι' απτά.-Από τους τέτοιους έρωτας δεν ήσουν στερημένος.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

-Ακομα τον θελω σου λεω...

-Το ξερω......

-Μονο μεσα απο τα ματια του μπορω να δω τον κοσμο,η ανασα του δωρο ζωης για μενα και με το φιλι του μοιραζομαι το οξυγονο του...

-Μπορεις να ζησεις χωρις εκεινον?

-Αν μπορω?Αστεια ερωτηση.. Ποιος ζει χωρις οξυγονο?Απλα ειναι σαν να με εχουν βαλει σε καταστολη..Δεν ζω απλα υπαρχω..

-Πρεπει να προχωρησεις τη ζωη σου,να μαθεις απ'τα λαθη σου και να πορευτεις μ'αυτα!

-Λαθη?Μα για ποια λαθη μου μιλας?

-Εκεινος δεν ειναι το λαθος σου?

-Οχι δεν ειναι λαθος..Δεν μετανιωσα στιγμη ουτε γι'αυτα που ειπα ουτε γι'αυτα που εκανα.Δεν εχω να απολογηθω για τιποτα..Ηξερα πολυ καλα οτι οσα πω θα εχουν και συνεπειες..Και ποτε δεν με ποτισε με φρουδες ελπιδες..Τουλαχιστον ηταν ειλικρινης..

-Τοτε γιατι δεν αφηνεις πισω τα φαντασματα σου?Τοσο καιρο μονο με αυτα ζεις..Παλευεις αναμεσα στην αληθεια και το ψεμμα,στην πραγματικοτητα και το ονειρο...

-Αυτοι ειναι οι δαιμονες μου αρα αυτους πρεπει να παλεψω...Δεν εχω επιλογη...

-Εισαι τοσο νεα,εχεις ολο τον καιρο μπροστα σου..Κι αυτο ειναι το πλεονεκτημα σου..Εχεις τοσες επιλογες οσες δεν φανταζεσαι..

-Ειμαι νεα,ναι..Αλλα νιωθω οτι εχω υποχρεωση να κλεισω τους παλιους λογαριασμους,να σβησω τα χρωστουμενα απ'το τεφτερι της ψυχης μου..Μονο ετσι θα συνεχισω..

-Κι ο αλλος?

-Ο αλλος...Ηρθε τοσο απροσμενα..Μου απλωσε το χερι-χωρις να φοβαται οτι θα το δαγκωσω-και σιγα σιγα με τραβαει ξανα στο φως..Αλλα παλι βουλιαζω σ'ενα απυθμενο βαλτο..Ψαχνω παλι το χερι του και ειναι παντα εκει..

-Τοτε?Τι σε εμποδιζει?Απλωσε κι εσυ το δικο σου και κρατησου γερα..

-Δεν ξερω...Ισως φταει οτι οτι ειμαι καιρο στο σκοταδι..Το φως το φοβαμαι πια..Θα με τυφλωσει..

-Στην αρχη ναι,τα ματια θα πονεσουν λιγο,θα δακρυσουν...Αλλα ο αλλος θα ειναι διπλα να σκουπισει και το τελευταιο δακρυ...

-Ναι...Ισως τελικα εχεις δικιο...

-Τοτε ρισκαρε το...ΖΗΣΕ!

Ψευτοζω με το τωρα

Θεέ μου! Θεέ μου! Μα τίποτε δεν έχω μέσα μου που με μια καρδιά να μοιάζει! Πότε στραβός με πάει το πείσμα, τρέχω, πότε βουβός, με δένει ένα μαράζι. Από βουλή, από γνώμη δεν κατέχω. Ψευτοζώ με το τώρα, δε με νοιάζει για το χτες. Και για το αύριο; Δεν προσέχω. Η αρνησιά με γυμνώνει, με λεκκιάζει το ψέμα...Είμαι σαν ένα θηλυκό που όλο σε αργό καθρέφτισμα ξεχνιέται, είμαι αυτός που το μαύρο του εαυτό βλέπει όλο αγνάντια του...Είμαι το κακό που με την ίδια του ασκημιά χτυπιέται στη νύχτα που όλο πιο πολύ σκορπιέται...

Μακάρι να ήμουν μία πηγή που να τρέχει αγάπη,και εσύ να με πίνεις,και κάθε γουλιά να είναι η υπόσχεση ενός αιώνιου πάθους.

Αραγε αγάπησε ποτέ η καρδιά μου έως τώρα?Τώρα που βρίσκεται αυτή μπροστά μου..Ποτέ δεν γνώρισα την αληθινή ομορφιά έως αυτή τη νύχτα.

ΑΝΕΒΑ...

ΑΝΕΒΑ…! ΑΝΕΒΑ…! ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕ
ΑΚΟΜΗ, ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΨΗΛΑ
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΑΓΑΠΗ
Μ’ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ.

ΑΝΕΒΑ. ΟΛΟ ΜΠΡΟΣ. ΟΛΟ ΨΗΛΑ.
ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΒΡΕΙΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΦΤΙΑΞΕ…ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΡΟΜΟΙ ΕΤΟΙΜΟΙ
ΤΟΥΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΕΣΥ

ΑΝΕΒΑ… ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΔΕΙΣ
ΠΩΣ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΗΤΑΝ ΨΕΥΤΙΚΑ
ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ, Η ΟΛΟΦΛΟΓΗ ΑΓΑΠΗ,
ΕΝΑΣ ΚΑΠΝΟΣ…
ΕΣΥ ΑΝΕΒΑ.

ΑΝΕΒΑ… ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ
-ΑΝΤΙΣ ΓΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ-
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙΑ
ΕΣΥ ΑΝΕΒΑ…

ΑΝΕΒΑ ΚΑΙ ΠΕΣ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
-ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ-
ΠΕΣ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ
ΠΟΥ Σ’ ΕΚΑΝΕ Ν’ ΑΝΕΒΕΙΣ…

(ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ)

Πάρε με μαζί σου στο ταξίδι,
εκεί που συντρίβονται τα όρια του χρόνου…
Πάρε με στο τραγούδι σου, πάρε με στο χορό σου,
μέχρι το φεγγάρι να συναντήσει τη θάλασσα…

(…) Τι θα έκανα αν δεν ήμουν γεμάτη με τόσο μίσος και τόσο πολύ αγάπη; Πώς θα μπορούσα να επιβιώσω και να ζήσω μια ανιαρή, ήρεμη ζωή; Όχι! Δεν αντέχω μια ζωή τόσο πεζή, κενή από κάθε συναίσθημα. Τα σιχαίνομαι όλα αυτά. Δεν μου ταιριάζουν!(…)

ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΤΑΒΙ...

(28-8-04) Ναι αυτη ειναι η μερα..η μερα που βγηκαν τα αποτελεσματα των εξετασεων..ΕΙΧΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!!επιτελους εφτασε η μερα να μαθω κι εγω τι εστι φοιτητικη ζωη.ειχα ακουσει τοσα πολλα γι'αυτη που δεν εβλεπα την ωρα να τη ζησω.ανυπομονουσα να ανοιξω τα φτερα μου μακρια απο-τις αγαπημενες ναι μεν-αλλα υπερπροστατευτικες δε φτερουγες των γονιων μου..λιγες μερες μετα λοιπον εφτασα σ'αυτη τη πολη οπου θα ζουσα ως φοιτητρια πλεον..ηξερα οτι απο δω και περα θα επρεπε να αντιμετωπιζω τα προβληματα μονη χωρις "δεκανικια".και πραγαμτικα χαιρομουν γι'αυτο..θα παθαινα,θα μαθαινα,θα επιβιωνα..μου αρεσε που ημουν αγνωστη μεταξυ αγνωστων!ενιωθα οτι γεννηθηκα για δευτερη φορα...και καπου εκει γνωρισα το puppy μου!!ειναι η κολλητουλα μου,το φιλαρακι μου!μοιραστικαμε και μοιραζομαστε τα παντα..παντου και παντα μαζι..σε ολα..σε χαρες,λυπες,γελια,κλαματα..παντα ελεγα οτι ειναι η συνειδηση μου..η δευτερη φωνη του μυαλου και της ψυχης μου...οποτε πηγαινα να χασω τον ελεγχο-γιατι ειμαι και αγυριστο κεφαλι οπως λεει-με μια της μονο λεξη καταφερνε να με προσγειωσει,να με λογικεψει..ποτε δεν μου χρυσωσε το χαπι κι αυτο ηταν ενα απο τα πραγματα που εκτιμησα σ'εκεινη..σ'ευχαριστω που εισαι παντα εκει..σ'ευχαριστω που ανεχτηκες τοσα..ελπιζω και ευχομαι να εχω φανει ανταξια φιλη!!

Αν καποτε πεθανω

Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα « κείμαι ενθάδε ».
Εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα,
στο φευγαλέο παιδικό χαμόγελο…

Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ το όνομά μου σε πέτρα.
Εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης
και στην επιμονή του ήχου της βροχής…

Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε.
Σκέψου πως θα σε περιμένει σ’ άλλες αισθήσεις
περιγράφοντας την ομορφιά σου…

Άλλη μια νύχτα πέρασε. Δεν είσαι εδώ να γεμίσεις με φως το σκοτεινό κενό μου. Θέλω να σου δώσω όλη την αγάπη μου. Την κρατάω καλά κρυμμένη σαν φυλαχτό. Είναι πολύτιμη η αγάπη… Είμαι έτοιμη να στη δωρίσω απλόχερα… Σε περιμένω κι εσύ αργείς τόσο . Το βάρος της μοναξιάς μου μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Είναι φορές που δεν με αφήνει να αναπνεύσω, με πνίγει. Θέλω το φιλί σου… Είσαι το οξυγόνο μου, αυτός που περιμένω να μου δώσει ζωή… Ξημερώνει… Το όνομά σου ακόμα μου καίει τα χείλη…

Σ'αγαπαω..

Σ'αγαπαω...ναι λοιπον το παραδεχομαι...ευχαριστημενος..?ικανοποιησες το μεγαλο και παντα ανικανοποιητο ΕΓΩ σου?? δημιουργησα αυτο το site για να πω οσα δεν μπορω σε σενα...γιατι ειλικρινα δεν εχω πια το κουραγιο και το ψυχικο σθενος να ορθωσω το αναστημα μου μπροστα σου..ισως με πουν δειλη...ισως και να ειμαι..τι ειμαι για σενα τελικα?ξαφνικα αρχιζεις και με διεκδικεις..αργα,σιωπηλα με τον δικο σου "υπογειο" τροπο..εμενα θες στ'αληθεια η' απλα φοβασαι οτι θα χασεις το τροπαιο???ναι αυτο ειμαι για σενα..ενα τροπαιο..ενα καλα εκπαιδευμενο σκυλι που περιμενει ενα απροσμενο χαδι,μια σου λεξη για να κουνησει την ουρα του ευτυχισμενο...οχι δεν ειμαι εγω αυτη και ουτε θα γινω ποτε..