(...)Συνειδητοποιώ πόσο παράφορα απελπισμένα,πόσο απελπιστικά καταδικασμένα τον αγαπώ..Σπαράζει η ψυχή μου...Τόσος δρόμος,τόσες νύχτες,τόσος φόβος,στα πέρατα της γης,μόνο για μία νύχτα.Μια νύχτα,μια ζωή.Κολλημένη στο πρόσωπό του τού ψιθυρίζω πως τώρα πια "δεν υπάρχει παρά στα βάθη του αίματός μου μόνο η λαχτάρα να'μαι λουλούδι,κάπου εδώ..Το πιο ωραίο να με μυρίσει και να μ'αγγίξει,ένα λεπτό,το τελευταίο..Και να με κόψει για να πεθάνω πάνω στο στήθος του.."Δεν κοιμηθήκαμε ποτέ...Το γλυκοχάραμα τον βρίσκει ριγμένο απρόσεχτα πάνω μου και την αγκαλιά μου γεμάτη από αυτόν......

(Ν.Ρουφογάλη)