Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Τον αγαπούσα εγώ,και κάπου κάπου μ'αγάπαγε κι εκείνος.

Μ'αγάπαγε κι εκείνος,και κάπου κάπου τον αγάπαγα κι εγώ.

Πώς να μην τ'αγαπήσεις τα μεγάλα,τα ήμερα μάτια του.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Θα σκέφτομαι πως δεν τον έχω εγώ.

Θα νιώθω ότι τον έχω χάσει.

Θα ακούω την απέραντη νύχτα,

την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνον.

Αυτά λοιπόν.Πέρα μακριά οι άνθωποι τραγουδάνε.

Μακριά,πέρα.

Πώς να χαρεί η ψυχή μου,αφού εκείνος χάθηκε...

Τον αναζητάει η ματιά μου,τον γυρεύει παντού.

Τον αναζητάει η καρδιά μου,μα εκείνος δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τα απαράλλαχτα δέντρα.

Μα από τότε όμως εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν τον αγαπάω,σίγουρα...

Πόσο όμως,Θέε μου,τον αγάπαγα τότε.

Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου

που θα του άγγιζε την ψυχή.

Με άλλη.Με κάποια άλλη θα είναι.

Όπως και πριν τον πάρει το φιλί μου.

Η φωνή του,τα ατελείωτα μάτια του...

Τώρα πια δεν τον αγαπάω,σίγουρα...

Μπορεί όμως και να τον αγαπάω.

Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά......

(Π.Νερούντα)