Δύο φτερά μού κόλλησες στην πλάτη.. Κι όμως, παραμένω κολλημένος στη γη.. Το μόνο που θέλω είναι να πετάξω κοντά σου.. Όχι να οδηγήσω τα χιλιόμετρα. Να τα πετάξω. Να μπορέσω να σ’ αγκαλιάσω, να απομείνω να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου καθώς ακούμε τη βροχή να πέφτει και να κοιτάζουμε τα φώτα της πόλης, από ψηλά. Η πόλη δική μας κι εμείς οι μόνοι παρατηρητές της. Η βροχή δική μας κι εμείς οι μόνοι διψασμένοι για εκείνη.
Πόσο θα’ θελα να αναπνεύσω από την ανάσα σου.
Σχεδίασέ μου μια εικόνα, σου ζωγράφισα τον ουρανό που μου ζήτησες. Τον ονόμασες έρωτα. Αγγίζει τη θάλασσα. Εσύ έβαλες και ένα φάρο, φωτισμένο μέσα στη νύχτα. Να καταπιεί όσα περισσότερα αστέρια γίνεται. Κι εσύ, φεγγάρι, να είσαι το λαμπερότερο στολίδι.. πότε ολόγιομο, πότε μισό, μα πάντα φεγγάρι. Το δικό μου φεγγάρι…
Δεν έχει σημασία που σταματάει η πραγματικότητα και που ξεκινά το παραμύθι, δεν έχει καμία σημασία. Ούτε καν το τέλος δεν έχει σημασία.Σημασία έχει μόνο το παραμύθι.Δικό σου και δικό μου. Για πόσο ? Για όσο. Δεν έχει σημασία. Οι εικόνες έχουν σημασία. Οι σκέψεις, τα λόγια.Με τίποτα δε σταματά στην κατηφόρα η καρδιά.

(Hemingway)