Φοβάμαι τη νύχτα, όταν η μοναξιά τριγυρνάει ελεύθερη μαζί μου στα σοκάκια της πόλης… Φοβάμαι τη νύχτα, αν και ζευγαράκια την κοιτάζουν ατρόμητα, διαλύοντας τη μοναξιά σε χίλια κομμάτια, που πάνω μου πέφτουν και μου χαράζουν το πρόσωπο… Φοβάμαι τη νύχτα, κραύγασα, την μοναξιά, την ψευτιά, την παρακμή. Μοναδικός ακροατής η γη… Και η απάντηση της βουβή, ίδια σεισμός… "Φοβόμουν κι εγώ μα όχι πια. Κατάλαβα πως η αγάπη μου δε θα μπορέσει ποτέ να με φωτίσει ολόκληρη. Κι αν το υπόλοιπο μέρος μου είναι στο σκοτάδι, γι’ αυτό φταίει η ίδια μου η σκιά και μόνο…"
Κι ο ήλιος συνέχιζε να χαράζει πάνω της τα αρχικά του…
Και εγώ φοβάμαι ακόμα…, αλλά όχι τη νύχτα.
(Απόμακρος)
1 σχόλιο:
Kalispera
Tha protimousa na anaferetai to pseydwnymo pou xrhsimopoiw edw kai polla xronia kai me to opoio ypografw to paron sxolio, para to Simus Lecter. An fysika den sou einai kopos.
Eyxaristw kai me tima h anarthsh sou, parolo pou afora ena apo ta poli prwima mou dhmiourghmata, to opoio den me ekfrazei pleon.
Apomakros
Δημοσίευση σχολίου