Εκεί π' αγγίζουν τα δάχτυλά σου,ειν' η πληγή μου, που με πονά.Εκεί που βλέπουν τα δυό σου μάτια,ειν' τα δικά μου, που 'ναι τυφλά.

Εκεί π' αγγίζουν τα υγρά σου χείλη-παλιά θα μου 'κανε τόσο καλό-ειν' έν' άδειο, κλειστό κοχύλι,που έχει σπάσει κι είναι νεκρό!

Πηδά στο στέρνο μ' η καρδιά. Το αίμακοχλάζει μέσα μου, ρέει καυτό.Ψάχνει τριγύρω μου τ' άπληστο βλέμμα,το βάδισμά σου τ' ονειρευτό.

'Αδειο κουφάρι που έχει χάσειόλο το αίμα και τη ψυχή,έχω ξωμείνει κι έχω πιάσεινα ξαναγίνομαι απ' την αρχή.

Αφήνω λέυτερη τη φαντασία μου,αφού δεν έρχεσαι, να σε σκεφτεί.Μα 'κείνη δέθηκ' -απελπισία μου-και η ανάσα μου ΄δεθη κι αυτή!

Μάταια χτυπάς και μάταια ψάχνεις.Εδώ δε μένει πλέον κανείς.Εδώ μονάχα ιστούς αράχνηςκαι νυχτερίδες μόνο θα βρεις