Πώς παίρνουνε τα μάτια σου
Της απουσίας το αιφνίδιο χρώμα
Και στρέφουν απ’ το πουθενά σαν από μια
Φωτογραφία παλιά που χέρια αγαπημένα
Άφησαν μπροστά μου
Πώς παίρνουν να βαδίζουν οι στιγμές
Κι από της σκέψης μέσα τις μαρμαρυγές
Και τους βυθούς της ακηδίας και πάλι
Με έργα απόκοτα με λόγια προσηνή
Θολές ν’ ανεβαίνουν
Γιατί κάθε αμυχή του προσώπου σου
Οι αισθήσεις μου αγγίζουν ενώ άλλοτε
Στα δάση του νου είναι φορές που θροΐζει
Φλόγα ελάχιστη λαμπάδα ωχρή
Ακόμα η φωνή σου
[.....]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου