-Ακομα τον θελω σου λεω...

-Το ξερω......

-Μονο μεσα απο τα ματια του μπορω να δω τον κοσμο,η ανασα του δωρο ζωης για μενα και με το φιλι του μοιραζομαι το οξυγονο του...

-Μπορεις να ζησεις χωρις εκεινον?

-Αν μπορω?Αστεια ερωτηση.. Ποιος ζει χωρις οξυγονο?Απλα ειναι σαν να με εχουν βαλει σε καταστολη..Δεν ζω απλα υπαρχω..

-Πρεπει να προχωρησεις τη ζωη σου,να μαθεις απ'τα λαθη σου και να πορευτεις μ'αυτα!

-Λαθη?Μα για ποια λαθη μου μιλας?

-Εκεινος δεν ειναι το λαθος σου?

-Οχι δεν ειναι λαθος..Δεν μετανιωσα στιγμη ουτε γι'αυτα που ειπα ουτε γι'αυτα που εκανα.Δεν εχω να απολογηθω για τιποτα..Ηξερα πολυ καλα οτι οσα πω θα εχουν και συνεπειες..Και ποτε δεν με ποτισε με φρουδες ελπιδες..Τουλαχιστον ηταν ειλικρινης..

-Τοτε γιατι δεν αφηνεις πισω τα φαντασματα σου?Τοσο καιρο μονο με αυτα ζεις..Παλευεις αναμεσα στην αληθεια και το ψεμμα,στην πραγματικοτητα και το ονειρο...

-Αυτοι ειναι οι δαιμονες μου αρα αυτους πρεπει να παλεψω...Δεν εχω επιλογη...

-Εισαι τοσο νεα,εχεις ολο τον καιρο μπροστα σου..Κι αυτο ειναι το πλεονεκτημα σου..Εχεις τοσες επιλογες οσες δεν φανταζεσαι..

-Ειμαι νεα,ναι..Αλλα νιωθω οτι εχω υποχρεωση να κλεισω τους παλιους λογαριασμους,να σβησω τα χρωστουμενα απ'το τεφτερι της ψυχης μου..Μονο ετσι θα συνεχισω..

-Κι ο αλλος?

-Ο αλλος...Ηρθε τοσο απροσμενα..Μου απλωσε το χερι-χωρις να φοβαται οτι θα το δαγκωσω-και σιγα σιγα με τραβαει ξανα στο φως..Αλλα παλι βουλιαζω σ'ενα απυθμενο βαλτο..Ψαχνω παλι το χερι του και ειναι παντα εκει..

-Τοτε?Τι σε εμποδιζει?Απλωσε κι εσυ το δικο σου και κρατησου γερα..

-Δεν ξερω...Ισως φταει οτι οτι ειμαι καιρο στο σκοταδι..Το φως το φοβαμαι πια..Θα με τυφλωσει..

-Στην αρχη ναι,τα ματια θα πονεσουν λιγο,θα δακρυσουν...Αλλα ο αλλος θα ειναι διπλα να σκουπισει και το τελευταιο δακρυ...

-Ναι...Ισως τελικα εχεις δικιο...

-Τοτε ρισκαρε το...ΖΗΣΕ!